Co ja jako nastolatek mogę robić o moich szalenie surowych rodzicach?

Usiądź im na wielką, uczciwą rozmowę. Ale nie rób tego, co chcesz. Zrób to, czego chcą, a zwłaszcza zapytaj ich szczerze, jak myślą, że to, co robią w tej chwili, przygotowuje cię do dorosłego życia. Zapytaj ich, jak ich zdaniem poradzisz sobie w dorosłym życiu, gdy wyjdziesz na studia z zero prep. Zapytaj ich, co według nich stanie się, gdy będziesz mógł wychodzić i spotykać się z kimkolwiek zechcesz na studiach, ale nie masz żadnego doświadczenia, by odróżnić miłych i niebezpiecznych facetów. Co się stanie, gdy nagle będziesz miał niekontrolowany dostęp do Internetu, gdy nigdy wcześniej z niego nie korzystałeś.

Najwyraźniej martwią się o te rzeczy. Ale mają jeszcze około 3 lat, w ciągu których mogą Cię osłaniać, a potem pozwolą Ci odejść w świat z zerowym przygotowaniem. Zapytaj ich szczerze, co według nich się stanie. Jeśli będą twierdzić, że podnoszą cię na duchu, aby oprzeć się tym pokusom, przypomnij im, że nie jesteś podnoszony, jesteś zmuszany i nie masz możliwości, aby uczyć się dla siebie. Przypomnij im, że nie zgadzasz się z ich postawą, a tylko powodem, dla którego zachowujesz się tak, jak oni chcą, jest to, że cię zmuszają i że nie będziesz zachowywał się tak samo, gdy tylko zniknie ich niedopatrzenie.

I przypomnij im, że młodzi ludzie dużo spieprzą, zastanawiając się, jak działa życie. Im mniejsza sytuacja, tym mniejsze zagrożenie. Teraz, jeśli spotykasz się z przyjaciółmi lub na randce, będą w pobliżu, aby przyjść po Ciebie, jeśli coś jest nie tak. (Jeśli i tak dadzą ci telefon). Jeśli jesteś w college'u, z dala od nich, będziesz zdany na siebie. Jedyne, co cię tam ochroni, to twoje doświadczenia z dorastania.

Najgorsza sytuacja, przypomnij im, że będziesz wolny, nawet jeśli nie będą chcieli, żebyś pojechał, gdy skończysz 18 lat. Ponieważ brzmi to jak zagrożenie, będziesz chciał go uniknąć, jeśli w ogóle jest to możliwe, ale jeśli nie zdają sobie z tego sprawy, może pomóc to wskazać.

I wreszcie; jeśli powyższe sprawia, że brzmi to tak, jakbyś był w naprawdę trudnej sytuacji, kiedy wyjeżdżasz na studia, cóż, będziesz. Nie pozwól jednak, by cię to zniechęciło. Życie wymaga dużo doświadczenia, w tym kilku złych, i będziesz miał wiele do nadrobienia… ale musisz to kiedyś zrobić. Im wcześniej, tym lepiej.

OK, może to trochę potrwać, ale może dać ci trochę swobody.

Powiedz rodzicom, że chcesz dostać pracę, gdy skończysz 16 lat. Użyj kilku wymówek, takich jak: “Chcę zaoszczędzić na studiach”, “Aby dostać pracę w college'u, pomoże mi to, jeśli będę miał jakieś doświadczenie”, “Kiedy będę na studiach, będę bardzo daleko, będę potrzebował trochę oszczędności, aby wrócić do domu podczas wakacji”, cokolwiek myślisz, że będzie działać.

Będzie to wyglądać na dojrzałą decyzję i pokaże, że martwisz się o przyszłość.

Kiedy to otrzymasz, oczywiście będziesz potrzebował telefonu, aby do nich zadzwonić, jeśli coś pójdzie nie tak w pracy. Również jeśli musisz jechać autobusem lub pieszo do pracy, czy naprawdę chcą, abyś stracił pracę, ponieważ nie możesz zadzwonić i powiedzieć swojemu szefowi, że zdarzył się wypadek drogowy, a ty spóźnisz się dziesięć minut? To będzie wyglądać strasznie w przyszłym wywiadzie.

Teraz, jeśli możesz sobie z tym poradzić, kiedy dostaniesz pracę, możesz poprosić o pracę na wieczornej zmianie. Byłaby to strata czasu, aby wrócić do domu tylko po to, aby natychmiast wrócić, kiedy będziesz miał czas na jedzenie lub odrabianie pracy domowej? Bardziej sensowne byłoby przebywanie z przyjaciółmi, których znają Twoi rodzice, odrabianie pracy domowej w szkole lub pobliskiej bibliotece i jedzenie z nimi gdzieś w pobliżu miejsca pracy.

Gdy już postawisz nogę w drzwiach, delikatnie popychaj, aby poszerzyć ją nieco bardziej.

Teraz o czasie do spania, otrzymaj od nauczycieli notatkę, że Twoja praca domowa nie jest wykonywana na czas. Po tym jak twój rodzice żądają znać dlaczego to zdarza się, wyjaśnia że ty czasem potrzebujesz trochę więcej czasu kończyć je, ale musieć iść spać przy 9pm zatrzymuje ciebie od robić mu.

Naprawdę mieć nadzieję to pomaga.

Edit Dobrze, niektóre ludzie przynoszą up dobrych punkty w komentarzach i no mam pokój puszek tam odpowiadać, więc pozwala iść nad one.

Telefon:

Dotyczący używać telefon stacjonarny przy pracą, to jest opcja. Dlatego powiedziałem, że telefon komórkowy może być używany w drodze do i z pracy. Co jeśli utknie na przystanku autobusowym lub z jakiegoś powodu zostanie zatrzymana, posiadanie podstawowego telefonu jest dobrym pomysłem. A jeśli straci pracę, bo się spóźniła i nie mogła dać znać szefowi, to bycie zwolnioną to czarny punkt w przyszłych rozmowach. Albo nie może umieścić go na przyszłym CV pracy w college'u, w którym to przypadku zaczyna od zera, albo musi iść z potencjalnym pracodawcą wiedząc, że została zwolniona z pracy w McJob. Żadna z tych opcji nie jest świetna.

Szczerze mówiąc, moją pierwszą myślą podczas czytania problemu było powiedzenie Sashy, aby poprosiła o tani telefon z klapką, taki, który mógłby wysyłać tylko podstawowe wiadomości tekstowe i nie mógłby wejść do Internetu. Jednak potem przeczytałem to,

Na przykład, za każdym razem, gdy pytam tatę, czy mogę mieć telefon, on śmieje się z mojej twarzy i mówi: “No to jest żart dnia!”. Więc to oczywiście nie wchodzi w grę.

Tu chodzi o to, by móc rozpocząć dyskusję, a nie dać się zestrzelić przed jej rozpoczęciem. Może po tym jak będzie miała podstawowy telefon przez jakiś czas, zapłaci za niego własnymi pieniędzmi i użyje go w sposób odpowiedzialny, będzie mogła go uaktualnić, ale to musi poczekać, aż faktycznie otrzyma szansę na pokazanie odpowiedzialności.

Eroding Trust

Więc mój schemat na pewno ma jakiś ukryty motyw, ale nie nazwałbym go złym, ani nawet prawdziwym sekretem. Zdobycie pracy jest dobrym sposobem na nauczenie się odpowiedzialności, jeśli daje jej to odrobinę wolności, która jest dla niej dodatkową korzyścią. Co najwyżej trzy lub cztery godziny tygodniowo pomiędzy szkołą a pracą, aby odrobić rzeczy z przyjaciółmi, jak na przykład pracę domową. Nie będzie chodzić na imprezy ani włóczyć się po barach w nocy. Telefon pomoże jej rodzicom sprawdzić co u niej, gdy będzie poza domem. Najbardziej skrytą i buntowniczą częścią mojego pomysłu jest Sasha, która stara się, aby jej godziny ustawić tak, aby miała czas wolny.

Również powiedziałem, że zajmie to trochę czasu, to nie byłoby zrobić wszystko na raz. Najpierw musi przekonać swoich rodziców, aby pozwolili jej dostać pracę, która będzie za kilka miesięcy do roku, a następnie, gdy wydaje się prawdopodobne, że dostanie jedną, może zapytać o telefon. Nie będzie wielką tajemnicą, że chce większej odpowiedzialności i wolności, ale nie próbuje się wymykać z powrotem do rodziców. Gdyby to podważyło zaufanie rodziców, szczerze mówiąc, nie było tam na początku zaufania. I patrząc na to, co Sasha wysłał, jej rodzice mają zero zaufania do niej i tak. Jeśli stracą trochę więcej, bo nie była w 100% otwarta z jej powodów chcą pracy, co zrobią, wyślij ją do łóżka na 20pm?

Naprawdę mam nadzieję, że Sasha próbuje Eriks metody pierwszy i że dostaje się do jej rodziców. Jakkolwiek, jeżeli ona no pracuje, then ona ma trzy wybory, siada z powrotem i robić nic, który najprawdopodobniej rozwija w niechęci i nawet nienawidzić jej rodziców (ja widziałem ja zdarza się wszystko zbyt często z overbearing rodzicami uczniów uczyłem w przeszłości), buntować się i przestać troszczyć się co jej rodzice myślą (no dobry opcja), lub pchać delikatnie ale stale dla trochę więcej wolności.

I really don’t know what to do anymore, I just don’t think that I can live like this longer.

First of all, I want to assure you most certainly can live like this, even though it might not be easy. Pozostawanie w kontakcie z ograniczonym (lub nie) dostępem do mediów społecznościowych jest trudniejsze niż kiedyś, ale nie uniemożliwia posiadania przyjaciół. (Jak pokazuje fakt, że je masz! =) ) Zdecydowanie możesz żyć pod nadzorem rodziców, gdy jesteś z przyjaciółmi. Niemożność umawiania się na randki i kontakty towarzyskie z chłopcami jest trudna, ale to nie koniec świata. A ubieranie się w style ubrań, które mają na celu podkreślenie ciała do oglądania przez innych ludzi jest czymś, bez czego również przeżyjesz; to samo można powiedzieć o makijażu. Rozumiem, że nie wydaje się to być najbardziej zabawne, jakie możesz mieć w tej chwili, że wygląda na to, że twoi przyjaciele naprawdę lubią robić te rzeczy teraz, i że kilka rzeczy, które robią twoi rodzice, nie jest dobrym sposobem na przygotowanie cię do dorosłości, ale powstrzymanie się od tych rzeczy nie zabije cię.

(Przy okazji, jest jasne, że masz jakiś dostęp do internetu, aby zadać to pytanie ;). Więc nie jesteś od niego całkowicie odizolowany. Czy masz także media społecznościowe, po prostu bez dostępu mobilnego?)

Częściowym powodem, dla którego zaczynam od tego jest to, że ważne jest, abyś zdał sobie sprawę, że możesz przez to przejść i wyjść z tego w porządku. Druga część wynika z tego, że Twój stosunek do tych kwestii prawdopodobnie przyczyni się do powstania problemu. Traktujesz zasady swoich rodziców jak zasady bez znaczenia. Widać to w tytule tego pytania, gdzie nazywasz je “szalenie surowymi”. Do pewnego stopnia, to postrzeganie jest porażką ze strony rodziców w komunikowaniu się i uczeniu cię. Ale pomimo ich niepowodzenia na tym froncie, pierwszym krokiem jest uświadomienie sobie, że zasady, które stawiają cię pod do mają znaczenie. Fakt, że jeszcze nie zdajesz sobie z tego sprawy sugeruje, że nie jesteś tak dojrzały jak ci się wydaje. W porządku. Jesteś nastolatkiem. To jest ta część twojego życia, w której powinieneś uczyć się jak być dojrzałym.

Więc zanim spróbujesz zmienić swoich rodziców, musisz zmienić siebie. Zacznij od swojego nastawienia do tych zasad. Zapytaj siebie, “Dlaczego moi rodzice narzucają te zasady?” A jeśli nie potrafisz znaleźć odpowiedzi, to jest to świetne miejsce, aby zacząć: Zapytaj swoich rodziców, dlaczego te zasady istnieją Nie pytaj o to w sposób sugerujący, że zasady te nie mają żadnego sensu; zapytaj ich poważnie, chcąc uzyskać prawdziwą odpowiedź. Nie próbuj też wykorzystywać faktu, że nie nauczyli cię powodów jako amunicji przeciwko nim. Zapytaj, jakie są cele tych zasad. Zapytaj, jakie zwyczaje próbują ci pomóc w tworzeniu. Zapytaj, przed jakimi zagrożeniami próbują cię chronić. Zapytaj, jakie wartości chcą ci przekazać. Podjęcie aktywnej roli w zrozumieniu ich metod jest dobrym pierwszym krokiem w kierunku rzeczywistej dojrzałości. A jeśli twoi rodzice nie udzielą ci zadowalającej odpowiedzi, to w porządku. Rodzice też nie są idealni, a brak odpowiedzi w tym miejscu nie oznacza automatycznie, że zasady lub ich poglądy są błędne. Jak mówisz, jesteś wdzięczny za to, co dla ciebie zrobili, więc zaufaj im, pomimo ich niedoskonałości. Ciesz się, że w ogóle próbowali odpowiedzieć, a jeśli nadal nie rozumiesz, to w porządku, że nadal próbujesz zrozumieć. Po znalezieniu niektórych z tych odpowiedzi, będziesz w lepszej pozycji do rozwiązania problemu.

• Jeśli udało Ci się uzyskać odpowiedzi, jedną rzeczą, którą możesz zrobić, to spróbować skłonić ich do bardziej otwartych dyskusji o swoich decyzjach. Jeśli będą z Tobą rozmawiać bardziej otwarcie na temat sposobu myślenia o sprawach, pomoże Ci to komunikować się o tym, jak postrzegasz sprawy inaczej i dlaczego. Może to pomóc zarówno tobie, jak i im lepiej zrozumieć ciebie i twoje uczucia. Na przykład, może nie dadzą Ci smartfona, ponieważ obawiają się, że się od niego uzależnisz… (https://www.forbes.com/sites/alicegwalton/2017/12/11/phone-addiction-is-real-and-so-are-its-mental-health-risks/#44f0c3ed13df). (Nie mówiąc, że tak, ale istnieje are ryzyko stałego dostępu do mediów społecznościowych). Jeśli to rozumiesz, to możesz porozmawiać o tym, dlaczego nie uważasz, że uzależnienie jest dla ciebie ryzykiem.
• Drugą rzeczą jest próba pokazania im, że ich metody nie pomagają ci dojrzeć. To będzie trudne. Wymaga to pewnego zrozumienia lub przynajmniej odgadnięcia ich metod, a także brutalnie uczciwego spojrzenia na siebie i swoje niedociągnięcia. Nie kadruj tego w taki sposób, aby nie móc robić tego, co chcesz. Nie kadruj go w taki sposób, aby nie zdobywać umiejętności i doświadczenia, których potrzebujesz. Przykład telefonu jest kolejnym dobrym przykładem. Pozbawiając cię go całkowicie, nie uczysz się obsługiwać telefonu w sposób odpowiedzialny teraz. Oznacza to, że ryzyko jest większe, gdy wyprowadzasz się na własną rękę i dostajesz jeden z własnych pieniędzy. W przeciwieństwie do tego, jeśli masz jeden teraz, możesz przyzwyczaić się do odkładania go o określonej porze każdej nocy.
• Przyjmując takie podejście, będziesz wykazywać, że jesteś godny zaufania i że nie szukasz nadużycia. przywileje, o które prosisz. Może to uczynić je bardziej otwartymi na rozluźnienie niektórych ograniczeń, które na ciebie nakładają. Jeśli nie czują, że chcą cię ograniczać, o wiele bardziej prawdopodobne jest, że tego nie zrobią.

Ostatecznie odpowiedź brzmi: chcą, aby twoi rodzice i twoje cele były zgodne: chcą, abyś dojrzewał jako kompetentny, bezpieczny, zdolny, samodzielny dorosły, a to musi być również kluczowe dla twoich własnych celów. Nie chodzi o to, by robić wszystko, co uważasz za zabawne. Chodzi o to, by stać się najlepszą osobą, jaką możesz być. A to oznacza, że będziesz musiał pochylić się nad niektórymi rzeczami, a to oznacza, że twoi rodzice powinni pochylić się nad niektórymi rzeczami.

Jeśli po prostu cię w tym ukamienowali, to naprawdę po prostu zostawili cię samego. Nieważne, jak bardzo się starają, nie przygotują cię do końca życia. Będziesz więc musiał pracować nad tym sam. W szczególności istnieje znaczne ryzyko, że będziesz nadużywał tego rodzaju przywilejów (na swoją niekorzyść), kiedy nie będziesz już żył w domu i nie będziesz przestrzegał tych zasad. Nie oznacza to, że musisz się teraz buntować, ale oznacza, że będziesz musiał znaleźć sposób na złagodzenie ryzyka zachowania się na własną rękę, kiedy się zestarzejesz. Ale radzenie sobie z tym jest zupełnie inną kwestią. Zacznij od tego, co tu zasugerowałem.

Jestem tobą 25 lat temu. Nie było wtedy mediów społecznościowych, ale rozpoznałam siebie w tym, że nie wolno mi być z moimi przyjaciółmi bez nadzoru, bez randek aż do małżeństwa (zawsze zastanawiałam się, jak zdobędę męża bez chłopaków, ale ta logika zagubiła się w mojej rodzinie) i musiałam zgasić światła przed 22:00. Było wiele innych rzeczy.

Moja rada to uzyskać poradę. Bez względu na to, co ci powiedziały inne odpowiedzi, fakt, że nie możesz rozmawiać z rodzicami/nie chcesz ich słuchać, boli cię i pozostawia blizny, które tylko doradztwo może wyleczyć. Nie idziesz ‘just, żeby się z tym pogodzić’ lub ‘just żyć w ten sposób’. Musisz wiedzieć, że to, co się z tobą dzieje, nie jest normalne** , że nie jesteś zepsutym bachorem proszącym o głupie rzeczy. Jeśli możesz znaleźć kogoś, kto specjalizuje się w urazach, spróbuj uzyskać jego pomoc.

W moim przypadku moi rodzice nie są “normalni”. Prawdopodobnie mają zaburzenia osobowości. Ich zasady były tylko dla mnie, nie dla mojego brata. Były związane z moim byciem kobietą, więc on uciekł. Moje rany były tak skrajne, że skończyłam w obelżywym związku z kimś, kto również nie mógł mnie usłyszeć. Życzę sobie, aby z całych sił nie było to dla ciebie, ale jak tylko będziesz mógł, teraz lub raz w college'u, uzyskać poradę. Proszę.

Wygląda na to, że jesteś jedynakiem, a twoi rodzice bardzo dbają o twoje dobro. Są tam niedbali rodzice, którzy nie dbają o swoje dzieci i myślą tylko o sobie. Może być gorzej… Ale twoi rodzice brzmią, jakby byli wychowani w epoce wiktoriańskiej. Może tak właśnie zostali wychowani. Zapytaj ich. Dowiedz się. Przynajmniej zaczniesz rozumieć, dlaczego zachowują się w ten sposób.

W tej trudnej i dławiącej sytuacji, masz szczęście, że pozwalają ci nawet chodzić do liceum, może to wydawać się skromnym pocieszeniem, ale w świetle ostatnich wydarzeń, ważne jest, aby nie pławić się w użalaniu nad sobą. Nie jesteś bezradny, możesz podejmować działania i wprowadzać pozytywne zmiany w swoim stylu życia. Za trzy lata będziesz oficjalnie dorosły, skończysz szkołę średnią, twoje horyzonty będą szersze.

W każdym razie, w twoich butach to jest to, co chciałbym _zrobić:

Smartfony

• Czy oboje twoi rodzice pracują poza domem? Czy korzystają z komputera, a do pracy z Internetu? Czy byliby w stanie utrzymać się w pracy bez komputera lub smartfona?

Zapytaj ich czy nadal by pracowali, gdyby nie potrafili lub w ogóle nie wiedzieli jak używać komputera? Jeśli jednak masz dostęp do Internetu na domowym komputerze, którego używasz do wykonywania zadań, to zapomnij o tym podejściu. Posiadanie dostępu do Internetu na domowym komputerze jest jak posiadanie dzisiaj smartfona.

Zamiast tego porozmawiaj z przyjaciółmi na telefonie stacjonarnym, napisz do nich odpowiednie listy i wyślij je za pomocą poczty ślimakowej (to faktycznie brzmi nudnie). Sztuka odręcznego pisania listów , szczególnie przy użyciu długopisu atramentowego, jest pięknym hobby, które możesz uprawiać, możesz się nim naprawdę cieszyć.

Podczas gdy rozmowy telefoniczne i sms-y są łatwym sposobem na poinformowanie kogoś, że o nich myślisz, istnieje magia w trwałości fizycznej, odręcznej nuty.

Zobacz również 10 powodów, dla których powinieneś pisać odręczne listy _

Toepher mówi, robiąc nawyk pisania przemyślanych listów z podziękowaniami, “poczujesz się szczęśliwszy, będziesz bardziej zadowolony, a jeśli będziesz cierpiał na objawy depresji, Twoje objawy się zmniejszą. ”

Bedtime

• Czy twoi rodzice idą spać o 22:00 (22:00)?

Jeśli idą spać o 23:00 lub później, o wiele łatwiej jest wskazać na hipokryzję. W lecie, a w wakacje spodziewałabym się, że rodzice OP pójdą spać później. Czy oni nigdy nie wychodzą na spacer w ciepłe letnie wieczory? Czy jako rodzina nigdy nie jadają w nocy?

ALE jeśli zawsze idą spać o 22:00, a niektórzy to robią, to tracą pomysł przekonania ich, żeby pozwolili ci później wstać. Zamiast tego, budzisz się wcześniej Trzeba się do tego trochę przyzwyczaić, ale zadania muszą być wykonane i przekazane na czas. Pójście do nauczyciela i powiedzenie mu, że twoi rodzice żądają, abyś poszedł spać o 21:00, nie jest zachowaniem ani aktem okrucieństwa, nawet jeśli możesz to postrzegać jako takie.

• *Co możesz zrobić, aby pokonać tę nieracjonalną godzinę policyjną? *

• Czy zabronione jest opuszczanie domu przed czy o 06:00?

Następnie podejmij medytację, rób jogę, słuchaj płyt CD i przejdź kurs ćwiczeń rozciągających i relaksujących w zaciszu własnego domu. Przeczytaj co najmniej dwa rozdziały z każdej powieści Charlesa Dickensa. Obudź się naprawdę wcześnie, wykonaj jakieś prace domowe, zrób “trochę” hałasu. Jeśli twoi rodzice zapytają, dlaczego wstałeś, powiedz im, że przespałeś swoje osiem godzin i nie możesz już spać. Jesteś nastolatkiem i masz energię na spalenie!

Chłopaki

To jest dużo trudniejsze do rozwiązania. Jedyne co mogę powiedzieć, to proszę, nie widuj nikogo za plecami twoich rodziców. Kiedy się dowiedzą, a rodzice prawie zawsze to robią, poczucie zdrady, którego doświadczą, usprawiedliwi każdą karę, jaką mogą wymierzyć. Nie chcesz tego, prawda?

Powiedziałbym również, że randki z chłopakami w wieku 15 jest jeszcze mały za wcześnie, nie ma pośpiechu, czas jest po twojej stronie, będziesz randki w wieku 17 (przy odrobinie szczęścia) lub w wieku 19, gdy wyjdziesz z domu na studia. Skoncentruj się więc na nauce i uzyskaj najlepsze oceny w historii.

Z wytrwałością i wiarą w siebie do czasu, gdy osiągniesz 17 lat twoi rodzice powinni byli pogodzić się z tym, że stajesz się bardziej niezależny, silniejszy, sprawniejszy, ze wspaniałymi przyjaciółmi i ze świetnymi ocenami. Mając to wszystko za sobą, jak mogą Ci odmówić nocowania u przyjaciela?

Bądź konsekwentny w tym nowym stylu życia, nie oczekuj, że Twoi rodzice zmienią swoje poglądy w ciągu nocy. Przystosuj się do swojego otoczenia jest słowem kluczowym. Przejdziesz przez to.

Moja sugestia: po pierwsze, należy znaleźć centrum wsparcia kryzysowego dla nastolatków. Jeśli masz szczęście, że masz takie centrum w odległości spaceru, idź tam. W przeciwnym razie, znajdź je przez telefon. Musisz znaleźć głos wspierający, zanim twój stan psychiczny się pogorszy. Potem następuje naprawienie sytuacji w domu. Jeśli Twój doradca w szkole średniej jest przydatny (a wiem, że jest wiele szkół, których ośrodki poradnictwa są mniej niż bezużyteczne), poproś go o pomoc lub referencje. Jeśli nie możesz nawet dostać się do komputera w domu, skorzystaj z niego w szkolnej bibliotece lub centrum technicznym, aby znaleźć interaktywne wsparcie online w sytuacjach kryzysowych.

Nie ma znaczenia, czy zasady i obawy rodziców są ważne, czy też nie. Liczy się to, że jesteś w bardzo słabym wieku i że Twoja sytuacja życiowa Cię teraz boli. Od tego właśnie musisz zacząć: pomagać sobie niezależnie od rodziny.

Dla większości rzeczy, o których wspomniałeś, istnieje jedno podejście, które może się sprawdzić, ale jest ono ryzysowe , więc przemyśl konsekwencje zanim to zrobisz:

To, co możesz zrobić, to obwiniać swoich rodziców, gdy rozmawiasz z przyjaciółmi i nauczycielami. I wtedy wyraźnie powiedz rodzicom, że obwiniasz ich za wszystko, czego twoi przyjaciele chcą, żebyś robił to, czego ty nie możesz. Jest szansa, że będą się czuli zakłopotani - kto chce zdobyć sobie złą reputację w szkole swojego dziecka? I żeby twoja sprawa była bardziej solidna upewnij się, że trzymasz się faktów (“moi rodzice nie wypuszczają mnie”), nie ma nic poza tym (“myślą, że mi się stanie krzywda”) - trudniej byłoby im się z tobą spierać, mówiąc swoim przyjaciołom fakty z twojego życia.

Jednak jedna rzecz, którą powiedziałeś wyróżnia się na tle innych:

Twoi rodzice każą ci zwracać się w zadaniach late poprzez mówienie ci, żebyś poszedł spać o 21:00.

Szczerze mówiąc, w tej konkretnej sytuacji zrobiłabym to:

• Idź do swojej nauczycielki.

• Powiedz jej, że próbujesz wszystkiego co możesz, aby nauczyć się materiału i ukończyć zadania na czas, ale nie możesz ze względu na swoich rodziców (i wyjaśnij dlaczego).

• Zapytaj nauczyciela, czy może porozmawiać z rodzicami i powiedzieć im coś.

• Zapytaj nauczyciela, czy uczniowie zazwyczaj śpią tak wcześnie, a jeśli nie, poproś go, aby opowiedział o tym również swoim rodzicom.

• Może pójdziesz do doradcy szkolnego/asystenta dyrektora/dyrektora naczelnego i pomożesz im przekonać rodziców, że są nierozsądni.

W innych kwestiach, ostatecznie to oni mają ostatnie słowo, a Ty po prostu musisz poczekać, aż pójdziesz na studia. (Ale uważaj: nawet wtedy, jeśli zapłacą za Twoją edukację, prawdopodobnie będą mieli pewną przewagę nad tym, co robisz). Ale jednym z zadań rządu jest zapewnienie dzieciom odpowiedniego wykształcenia, nawet jeśli rodzice nie dbają o nie. Oznacza to, że nauczyciel może w sposób dorozumiany mieć większe znaczenie dla możliwości zmiany przynajmniej tego aspektu opinii rodziców. I jest szansa (niewielka, ale jednak), że jeśli się o tym przekonają, ich inne zasady też mogą się zmienić.

Er is een goede kans dat je ouders gewoon in de verschrikkingen van wat ze deden toen ze jouw leeftijd hadden. Of waar ze door omringd werden. Vergeet niet hoe de wereld voor hen was toen ze jouw leeftijd hadden. Er waren geen mobiele telefoons of sociale media. Voor hen kun je leven zonder, en het is duidelijk dat het enige waar kinderen mobieltjes voor gebruiken is om te sexten en slachtoffer te worden van seksuele predatie. Hetzelfde geldt voor het hele internet. Ik betwijfel of je ze zult overtuigen dat telefoons en het internet voor goede dingen gebruikt kunnen worden zonder dat het vol zit met B-lijn paden om je direct zwanger te maken.

In principe zien ze je nog steeds als dit kleine kind. Ze houden vast aan de herinneringen dat je een klein fragiel ding bent en zijn waarschijnlijk bang dat je er niet voor altijd zult zijn. Als er iets is, ben je binnenkort voor hen weg. Alles is een bedreiging en als er iets met je zou gebeuren zouden ze waarschijnlijk gewoon sterven. We denken allemaal zo, alleen voelen we ons niet allemaal de beste manier om je veiligheid te garanderen is je op 23 uur lockdown te zetten en de hele wereld te vrezen.

Kortom, probeer hun acties niet als onredelijk te zien.

Probeer je te realiseren dat je hun kleine beer bent en dat ze je overal veilig voor willen houden, hoe klein het ook lijkt. De kans is groot dat de wereld naar de hel gaat in hun gedachten en ze weten niet wat ze anders moeten doen dan het hele “harde liefde” ding. Ik ben het toevallig niet met ze eens, maar ik weet wat ze moeten denken. Ik heb geen idee hoe krankzinnig ik zal zijn als mijn kinderen jouw leeftijd hebben. Plus, ik ben een internetprogrammeur… het is echt het ergste wat je kinderen te pakken kunnen krijgen, terwijl het ook een zeer sterke bron voor onderwijs, persoonlijke ontwikkeling, en niet een totale domme kont als het gaat om nieuws en algemene informatie. Een compleet dubbelzijdig zwaard dat ze waarschijnlijk liever hebben dat je uit de buurt blijft tot een willekeurige leeftijd (want niemand doet domme dingen op de universiteit).

Dus wat kun je doen? Nou, dat hangt af van wat je echt wilt. En ik bedoel niet de nominale waarde. “Ik wil een mobiele telefoon” of “Ik wil tot 11 uur blijven.” Wil je vrijheid krijgen als het betekent dat je familie onstabiel wordt? Paniek zal dat heel gemakkelijk doen. Denk als een hypochonder die zich naar buiten toe concentreert. In veel opzichten is het niet als de schok van het springen in een koud zwembad. Het kan hen voor altijd pijn doen. Vooral als er iets gebeurt nadat ze je iets laten doen, hoe klein ook. Maar misschien ook niet. Het zou hen kunnen laten zien dat je je eigen keuzes kunt maken en alles zou geweldig kunnen zijn. Het punt is dat je het niet weet, dus je moet de kosten/baten afwegen van het krijgen van wat je wilt ten koste van de laatste jaren dat je bij je ouders woont. Ik bedoel, wat kan jou het schelen om teksten naar vrienden te sturen?

Je weet niet of je zo nog langer kunt leven? Goed gezegd. Ik heb gezegd dat ik elke dag moet opstaan en naar mijn werk moet gaan. En mijn leven is geweldig en mijn familie is geweldig. Maar we kiezen er allemaal voor om ons te concentreren op een of ander kleinigheidje om een ontevredenheid te rechtvaardigen voor wat anders een perfect aanvaardbare regeling is. Natuurlijk weet ik de helft niet, maar ik was ooit een tiener in een tijdperk zonder internet of mobiele telefoons. Kinderen deden nog steeds drugs, seks, en allerlei vreselijke dingen waarvan ik hoop dat mijn kinderen er niet blind voor zijn als ze er aankomen. Je ouders zaten ook in die tijd. Maar echt, hoe benauwend is het om onder het ijzeren gordijn van je ouders te leven?

Wat zou ik doen? Ik zou kleine statistische details laten vallen die een tegenwicht vormen voor hun beweringen. Je hebt hier gepost, dus je hebt toegang tot het internet. Zoek feitelijke statistieken op over hoe vaak het controleren van ouders leidt tot onvoorbereide kinderen en de omvang van de moeilijkheden die zij ondervinden ten opzichte van kinderen met meer flexibiliteit. Verklaar jezelf welsprekend en met een representatieve woordenschat/verslaafde woordenschat. Bijvoorbeeld. Probeer niet iemand te overtuigen die je betrouwbaar bent door je ogen te rollen, “wat dan ook” te zeggen in welke context dan ook, en een zin te vullen met “zoals” zonder goede reden. Niet om te zeggen dat je dat doet, maar door te spreken als een kind word je als een kind beschouwd. Dus toon intelligentie en het vertrouwen dat je niet verleid zal worden door de duistere kant kan altijd aanwezig zijn. Denk dat het ook een langzame weg is. Ik denk niet dat er iets is wat je tegen ze kunt zeggen dat je een iphone en een latere bedtijd oplevert. Je moet geduld hebben, en misschien zelfs hun angsten wegnemen, terwijl je de intelligentie gebruikt om je tegen te houden. Uiteindelijk is de psychologie die nodig is om hen te overtuigen in werkelijkheid de intelligentie die ze zoeken om los te laten. Ze willen gewoon weten dat de wereld je niet in de maling neemt. Laat ze zien dat het niet zo is.

Aby rozwinąć mój komentarz w odpowiedź: to naturalne, że masz problemy ze spaniem o 21:00, jeśli jesteś nastolatkiem. Istnieje wiele dowodów na to, że cyrkadyjskie rytmy nastolatków są opóźnione w stosunku do dorosłych i młodszych dzieci, co zostało pokazane nawet w nie-ludzkich ssaków . Być może warto spróbować dostarczyć im kilka artykułów popularnonaukowych na ten temat np. ).

Jednak nie jestem szczególnie optymistycznie nastawiony, że pokazanie im odpowiednich, dobrze uzasadnionych badań przyniesie zmiany w ich wychowaniu. Myślę, że niektórym z pozostałych respondentów brakuje tego, że nie chodzi o konkretne decyzje, które podejmują twoi rodzice, ale o to, jak je podejmują: jednostronnie i bez zastanowienia się nawet nad twoim wkładem. Bycie wymagającym bez bycia reagującym, tzn, “ponieważ powiedziałem w ten sposób” wychowanie, jest indykatywny autorytatywny w przeciwieństwie do autorytatywnego stylu:

Autorytatywne wychowanie jest ograniczającym, karnym-ciężkim wychowaniem styl w którym rodzice robią ich dzieciom podążać ich wskazówki z małą żadny wyjaśnieniem lub informacją zwrotną i skupiać się na dziecku i rodzinie postrzeganie i status.

W kontraście:

Autorytatywni rodzice ustalają jasne standardy dla swoich dzieci, monitorują granice, które ustalają, a także pozwalają dzieciom rozwijać autonomię. Także oczekują dojrzałego, niezależnego i dostosowanego do wieku zachowania dzieci.

Ono no zaskakuje że ty masz trudny czas z tym; Autorytatywne rodzicielstwo łączyłeś zwiększonego ryzyko “internalizować” zaburzenia, jak objawy niepokoju i depresji.

Jeśli chodzi o to, co robić o nim: Po pierwsze, wie, że ty no jesteś szalony i jak ty jesteś traktowany jest nie twój wina. Ty mogłeś próbować pokazywać one niektóre literaturę o rodzicielstwie style, ale ja myśleć który mógł właściwie backfire ponieważ ono prawdopodobnie interpretował jako arogancki. Na razie zamiast tego skupiłabym się na zmianie rzeczy, nad którymi naprawdę panujesz. Jednym z nich jest leczenie twojego zdrowia psychicznego. Dostęp do terapii może być dla ciebie trochę trudny, ale jedną z łatwiejszych rzeczy do zrobienia jest zapoznanie się z bardziej renomowanymi rodzajami samopomocy. Feeling Good to klasyk gatunku, który jest na tyle rozpowszechniony, że prawdopodobnie mógłbyś go znaleźć w bibliotece. Być może chciałbyś również zapoznać się z kilkoma książkami samopomocy, które wprowadzają świadomość: te umiejętności mogą pozwolić ci doświadczyć emocji, nie przytłaczając się nimi i nie tracąc perspektywy. (Oto wątek Zapytaj Metafiltra o rozumność. Widziałem również tę książkę zalecaną.) Umiejętności poznawczo-behawioralne i umysłowe mogą się przydać, gdy na przykład jesteś w frustrującej sytuacji, gdy oczekuje się od ciebie, że zachowasz spokój nawet w obliczu nierozsądnych lub lekceważących zachowań. (Oczywiście, jeśli kiedykolwiek doświadczysz prawdziwego kryzysu, w którym masz nawracające myśli o szkodzeniu sobie lub innym, natychmiast skontaktuj się z kryzysową gorącą linią )

Jeśli chodzi o praktyczne rady: często relacje ludzi z rodzicami znacznie się poprawiają po tym, jak są w stanie wyjść z domu. Oczywiście, nie dotyczy to jeszcze bezpośrednio. Ale mogą istnieć pewne konkretne opcje, które pozwolą Ci opuścić dom wcześniej niż zwykle, nie paląc mostów z rodzicami lub stając się uciekinierką (nie rób tego, oczywiście! Jest to duża część tego, dlaczego mamy tak wielu bezdomnych LGBTQ+ młodzieży, na przykład). Na przykład, jeśli jest taka możliwość, możesz przyjrzeć się kończeniu szkoły średniej rok wcześniej. Inną opcją może być zgłoszenie się do szkoły wyższej, która przyjmuje młodszych uczniów, jak Simon’s Rock.

Powodzenia!

Właściwie to widziałem to napisane tutaj “masz szczęście, że pozwalają ci nawet chodzić do liceum”.

Być może musimy mieć dostęp do tego, że ta dziewczyna ma prawa człowieka, a w tym dniu i w tym wieku jest zamknięta od bycia z przyjaciółmi i wychodzenia i posiadania połączenia internetowego? Dyktatorzy również stosują taktykę zamykania ludzi z dala od świata, aby nie wiedzieli lepiej niż to, co mają.

Twoi rodzice nie wykonują dobrej roboty, oczywiście powinni się martwić, i oczywiście lepiej ci z nimi, niż z rodzicami, którym w ogóle na tobie nie zależy.

Ale musisz być przygotowany na świat, a jeśli nie zrobisz tego teraz, rzeczywistość uderzy w ciebie jak ciężarówka za kilka lat.

Podobała mi się sugestia, abyś dostał pracę, to dobry początek, kup telefon, jak tylko będziesz mógł, zdobądź połączenie internetowe w tym telefonie i ukryj ten telefon przed rodzicami. Może trzymanie go w szkolnej szafce to dobry początek, przynajmniej będziesz miała telefon, kiedy nie będzie Cię w domu.

Oh, i powiedzieli Ci, że nie możesz mieć chłopaka, powiedzieli Ci, że nie możesz wiedzieć, że go masz ;) Zbyt opiekuńczy rodzice są okłamywani i oszukiwani w przekonaniu, że są dziećmi “idealnymi”, kiedy są takie jak każde inne dziecko, to jest ich wybór.

W końcu musisz pamiętać, że nie jesteś własnością swoich rodziców , jesteś człowiekiem z potrzebami, uczuciami, celami i pragnieniami. Jeśli nie mogą tego uszanować, żyj swoim życiem poza nimi.

Nikt tutaj nie zna twoich rodziców lepiej niż ty. Jeśli nie znasz ich tak dobrze, powinieneś zainwestować trochę czasu i nauczyć się ich. Musisz wiedzieć, dlaczego są tacy surowi, jaka jest ich motywacja. Poruszaj tematy związane z edukacją, rodzicielstwem, poradami życiowymi itp. lub po prostu słuchaj bardzo uważnie, gdy rozmawiasz z innymi ludźmi na tego typu tematy. Nie spiesz się z tym, nie chcesz się mylić, źle zinterpretować, nie spiesz się.

Gdy zrozumiesz ich motywy, możesz powoli uzyskać swoją wolność, manipulując ich przekonaniami. Nie jest tak źle, jak to brzmi, w zasadzie będziesz robić rzeczy, które mają większy zakres, które będą miały wpływ na Twoją wolność, ale na pierwszy rzut oka, nie będzie wyglądać w ten sposób.

Zdecydowanie polecam Ci przeczytanie dialogów Platona, abyś wpierw przekonał się, jak Sokrates użył tej metody, aby przekonać ludzi, że nie mają tak głębokiego zrozumienia tematu, w którym wierzą, że są ekspertami.

Jeśli słuchają głosu, to powód, dla którego polecam rozwiązanie podane przez Erika.

Jeśli nie:

Oszukaj ich, aby dostali to, co chcesz. Po prostu powiedz im, że chcesz czegoś (telefon komórkowy, spotkanie z przyjaciółmi, itp.) w szczytnym celu lub czegoś, co im się spodoba. Jeśli masz szczęście i dostałeś to, czego chciałeś, użyj tego do początkowego celu, ale także do tego, czego chcesz.

Jeśli żadne z powyższych rozwiązań nie działa dla Ciebie, istnieje rozwiązanie typu “wszystko w jednym”, chyba że masz agresywnych rodziców. Jeśli mogą uczynić Twoje życie jeszcze gorszym niż jest teraz lub jeszcze gorszym, uderzyć Cię lub dać Ci jakąś niesprawiedliwą karę, nigdy nie powinieneś próbować tego.

Zakładając, że nigdy nie skrzywdzą Cię, możesz po prostu zbuntować się. Zacznij od małych rzeczy. Pewnego dnia użyj lakieru do paznokci lub nawet makijażu. Oczywiście zostaniesz ukarana czy coś, ale w tym momencie, nie mogą wziąć wiele od Ciebie. Zadaj sobie pytanie, co jest najgorsze, co może się stać? Jeśli uważasz, że jest to warte konsekwencji, które możesz zrobić (na przykład, mogę odrobić jeszcze 2 godziny pracy domowej dziennie, ale mogę nosić makijaż). Nie naciskaj jednak i zacznij łamać wszystkie zasady na raz. Zrób to krok po kroku.

Jeśli z jakiegoś powodu nic nie działa lub nie warto próbować, włączając w to odpowiedzi wymienione przez innych użytkowników, prawdopodobnie nic nie możesz zrobić, więc po prostu poczekaj. Za kilka lat będziesz mógł robić to, co chcesz i tak będzie do końca życia.

Naprawdę mam nadzieję, że jedna z wymienionych tu odpowiedzi Ci pomoże!

Powodzenia :)

Rozumiem obawy twoich rodziców. W każdym razie masz rację. Są zbyt surowi. smartphone może być najłatwiejszym problemem. Proponuję, żebyś zaproponował kompromis. Pokazać im zalety smartfonów z wyjątkiem mediów społecznościowych. Największe zmartwienia twoich rodziców to chyba media społecznościowe. Szczerze mówiąc, nie brakuje ci niczego ważnego bez mediów społecznościowych i w ogóle poczujesz się lepiej bez nich. Wiem, o czym mówię, bo dorastałem w czasach, gdy zaczynały się media społecznościowe i smartfony. Twoja oferta może polegać na ograniczonym korzystaniu z telefonu. Brak mediów społecznościowych, brak możliwości korzystania z nich po pójściu spać (przygotuj się, że chcą zabrać ci telefon po pójściu spać). Jeśli chcą więcej i to jest w porządku dla Ciebie, powiedz im o możliwości śledzenia GPS-live. Na przykład istnieje aplikacja “Friends”-App for iOS, która umożliwia śledzenie na żywo każdego innego. Ta aplikacja miałaby również ten miły efekt uboczny, że twoi rodzice będą również wiedzieć, jak to jest być kontrolowanym. GPS-Tracking może również pomóc w “ograniczeniu spotkań z przyjaciółmi”.

Do wczesnego spania można podejść konsultując się z lekarzem, który może zatwierdzić, że nie ma sensu, abyś spał tak wcześnie, gdy nie śpisz 2 godziny po pójściu spać.

Problem z datami jest dość duży dla twoich rodziców. Za kilka lat również będę miała dzieci i widzę siebie stojącego przed tym samym problemem (szczególnie w przypadku, gdy będę miała dwójkę). Wiele razy zadawałam sobie pytanie, jak sobie z tym poradzę. Największym zmartwieniem jest to, że facet chce od ciebie tylko “jednej rzeczy” i nie zdajesz sobie z tego sprawy. Szczerze mówiąc, to nie jest takie duże zmartwienie, jeśli jesteś mądra i po prostu zgaduję, że jesteś. Jedynym rozwiązaniem jest to, że twoi rodzice potrzebują więcej zaufania do ciebie i twoich decyzji. Tutaj też możesz zaoferować pewne ograniczenia. Mam też rodziców, którzy dali mi zbyt wiele ograniczeń (także wczesne godziny snu, ograniczenia internetowe, itp.) z dość dużymi karami, jeśli je naruszyłem. Tacy rodzice nie puszczą wszystkich restrykcji i jeśli sami zaoferujesz te restrykcje, to będzie to o wiele bardziej skuteczne, tak jakby to robili.

Powodzenia!

Widzę, że jestem trochę spóźniony na grę, masz już mnóstwo odpowiedzi, ale pozwól mi dodać mój widok wszystko jedno. Po pierwsze, pamiętam, że byłem nastolatkiem (oh, tak dawno temu) i głęboko ci współczuję; w tym wieku kochamy naszych rodziców, ale mój Boże, czyż nie utrudniają mi tego czasami?

Myślę, że mogę zgadnąć, co ich napędza (a może to głównie twój tata?): strach. Oni sami pamiętają, jak głupi byli w tym wieku i boją się, że możesz się zranić. Myślę, że widzę potwierdzenie tego w tym, że kontrolują i stosują taktykę zastraszania (“Cóż, to jest żart dnia!”). -

Teraz, jeśli chodzi o to, jak z tego wybrnąć, nie sądzę, jak wiele innych odpowiedzi wydaje się sugerować, że utrzymanie pokoju w rodzinie jest najważniejszą częścią tego procesu. W miarę jak się starzejesz, masz być na drodze do niezależności, dokonywać własnych wyborów, stawać się dorosłym, a to koniecznie oznacza oderwanie się od rodziców. Powinni cię do tego zachęcać i dawać ci ich wskazówki, jak najlepiej radzić sobie w dorosłym życiu; próbując kontrolować twoje zachowanie w ten sposób, nie tylko szkodzą twojej pewności siebie, ale i zawodzą w swoich obowiązkach.

Na koniec część dotycząca porad: to naprawdę trudne, ponieważ nie wiem wystarczająco dużo o twojej sytuacji. Na przykład - czy twoi rodzice są wystarczająco silni sami w sobie, aby ci zaufać i podjąć rozsądne decyzje (i zapytać ich o radę, jeśli masz wątpliwości)? Czy jesteś wystarczająco silny, by stawić im czoła, nie dając się wciągnąć w krzyczący mecz (który najprawdopodobniej przegrasz)? Czy są ludzie, na których możesz polegać, by ci pomóc? Czy też możesz tolerować życie z nimi do 18 roku życia?

Po pierwsze, pozwolę sobie powiedzieć, że jako ojciec 2 dorosłych (jednej dziewczynki i jednego chłopca), rozumiem ten dylemat z obu stron. Nie ma też idealnego rozwiązania ani “właściwej” odpowiedzi na twój problem. Będzie to wymagało od ciebie cierpliwości, aby przejść przez ten trudny czas.

Często najlepiej jest zrozumieć, co kontrolujemy i co jest poza naszą kontrolą, aby właściwie obramować problem. Na przykład, Ty kontrolujesz to, co mówisz (mowę) i do kogo. Nie masz kontroli nad tym, co mówią twoi rodzice. Zróbcie inwentaryzację tego, co każdy z was kontroluje, aby lepiej poradzić sobie w waszej sytuacji.

Teraz trudna część: Zaakceptujcie, że wasz wysiłek i troska powinny być stosowane lub realizowane tylko w sferze rzeczy z waszą kontrolą. Jest to dojrzała postawa do przyjęcia. Jeśli możesz to zrobić, inni rozpoznają Twoją mądrość, co jest bardzo dobre dla wszystkich stron. Krótko mówiąc, “uporządkuj swój własny dom”. Zaoszczędzisz wiele energii na walce, która wymyka się spod Twojej kontroli.

Postaraj się rozwijać fizycznie, psychicznie i duchowo. Bądź bardzo zadowolony, że chociaż na razie nie masz dostępu do “mediów społecznościowych”, nadal masz dostęp do Internetu. WYKORZYSTAJ TO! Czas jest po twojej stronie. 18 może wydawać się odległe, ale zaufaj mi, lata będą mijać bardzo szybko. Masz resztę swojego życia, aby angażować się w mediach społecznościowych, randki, itp…

Wykorzystaj swoją miłość do rodziców, aby wzmocnić swoje postanowienie pacjenta do traktowania ich z szacunkiem i życzliwością, nawet jeśli mogą nie odwzajemniać tych cech charakteru. Czyniąc to, będziesz emanować pewnością siebie i mądrością wykraczającą poza Twoje lata. W rezultacie z czasem będą cię inaczej traktować. Używajcie ciekawości przy planowaniu, zamiast kopać się w obronie. Bądźcie gotowi, przynajmniej w celu dyskusji, rozważyć sugestie swoich rodziców. Przyjmij zwyczaj nie podejmowania ważnych decyzji bez spania na nich przez noc. Pomoże to w wyeliminowaniu impulsywnych decyzji, których później możesz żałować.

Przede wszystkim, gdy będziesz sfrustrowany i gotowy do poddania się, pamiętaj, że masz dom i rodziców, którzy cię kochają! Dlatego też masz wielkie, bardzo szczęśliwe szczęście. Zawsze licz swoje błogosławieństwa i bądź wdzięczny za to, co masz w życiu.

Wszystkiego najlepszego,

Chyba nikt nie wspomniał o tym, co uważałbym za najbardziej obiecujący pomysł: Poproś kogoś, kto cieszy się zaufaniem twoich rodziców o interwencję w twoim imieniu. Rodzice nie są wszechwiedzący i mogą czuć się niepewnie co do tego, jak reagować na nowe media czy normy społeczne. (Kiedy byłam mała, wszyscy nasi rodzice musieli wyrobić sobie opinię na temat nowej rzeczy, jaką jest telewizja: Ile dzieci mogą oglądać i co jest właściwe?). Mogą być naprawdę wdzięczne za szansę na zdobycie doświadczenia z pierwszej ręki od innych. Spróbuj więc znaleźć kogoś - wujka, rodziców przyjaciela, może nawet nauczyciela - wyjaśnić sytuację i zapytać, czy mogliby porozmawiać z rodzicami. Nie jestem pewna, czy lepiej jest mieć pełnowymiarową konferencję rodzinną, czy pozwolić porozmawiać tylko dorosłym.

Przypuszczam, że pomogłoby to skupić się na dwóch lub trzech najbardziej bolesnych i najbardziej nietypowych sprawach; dla mnie spotkanie z (kobiecymi) przyjaciółmi byłoby najlepsze, być może poparte pewnymi “bezpiecznymi” i rytualnymi formami randek, np. pójście na weekend do kina i powrót o 22:00.

Pokaż im to pytanie (zostało to wspomniane w komentarzu i myślę, że powinno być odpowiedzią samą w sobie). Daje to wiele do myślenia.

W trakcie dalszej dyskusji najważniejszą rzeczą jest, aby nie stracić panowania nad sobą, skupić się na spokojnym i grzecznym proszeniu ich o podanie powodów swoich ograniczeń, znaleźć problemy z tym rozumowaniem i powiedzieć im o problemach. Idealnie byłoby, gdybyś znalazł problem z ich logiką, postawił pytanie: “Dlaczego jest… w porządku?” zamiast “Myślę, że… jest w błędzie.”. Jest to o wiele mniej konfrontacyjne w ten sposób i pomaga zachować spokój i konstruktywność dyskusji. Samo stwierdzenie, że pewna reguła czyni Cię nieszczęśliwym jest również dobrym początkiem.

Jeśli nie uważają, że potrzebują dyskusji lub podania powodów dla swoich reguł, to takie podejście może się nie udać. W takim przypadku możesz spróbować przekonać ich do dyskusji i tak za pomocą takich argumentów jak

• Rozmowa z Tobą pokazuje, że zależy im na Tobie
• Umiejętność prowadzenia konstruktywnych dyskusji jest ważną umiejętnością życiową, dlaczego nie dodać jeszcze kilku szkoleń?
• Gdyby mogli Cię przekonać do swoich zasad, byłbyś dużo szczęśliwszy
• Gdyby mogli Cię przekonać do swoich zasad, zastosowałbyś się do nich nawet w przypadkach, w których nigdy nie przyłapaliby Cię na łamaniu zasad. Na przykład w dorosłym życiu.

Świetne pytanie, szczerze mówiąc.

Przeczytałem wiele innych odpowiedzi powyżej i są one WIELKIE, dobre rady, ale myślę, że podejście jest złe. Aby poprawnie odpowiedzieć na twoje pytanie, musisz najpierw zastanowić się, skąd pochodzą “surowi” rodzice. To nie jest tak bardzo kwestia miłości, jak kwestia kontroli, dyscypliny i jazdy. Dlaczego to mówię? Cóż, idea surowych rodziców jest czymś, co jest bardzo “passe”, staromodnym. Głównie dlatego, że jest ona bardzo mocno zakorzeniona w sposobie, w jaki kiedyś działał świat. Gdzie być autorytetem, którego potrzebowałeś i przejąłeś ostateczną kontrolę.

W dzisiejszych czasach ostateczna kontrola nie jest możliwa, dlatego zadajesz pytanie, jak rozwiązać swój problem. Twoi rodzice zachowują się w sposób, który jest dla nich wygodny, ich pomysł (który jest w ich głowach od długiego czasu) jest taki, że jeśli kontrolują cię co […] […] […] […] […] […] […] […] […] […] […] […] […] […] […] […] […] […] […] […] […] […] […] […] […] […]

Twoi rodzice są odpowiedzialni za twoje wychowanie. Ostatecznie wybierasz własną drogę, kiedy wyjeżdżasz do college'u, dostajesz własne miejsce, a może się z kimś ożenić - wtedy to zależy od Ciebie. Ale do tego momentu twoi rodzice brzmią tak, jakby robili wszystko, co w ich mocy, aby cię chronić i wychowywać, by być dojrzałym, odpowiedzialnym dorosłym.

Po opuszczeniu domu będziesz za to wszystko odpowiedzialny na własną rękę. Moja sugestia dla ciebie. Wykorzystaj teraz jak najlepiej swoje życie. Surowi rodzice mogą czasem śmierdzieć (zaufaj mi, czuję cię). Ale teraz, kiedy jestem w dorosłym życiu, nie mogę być bardziej wdzięczny za “ścisłą” ochronę mojej rodziny. To trzymało mnie z dala od kłopotów i utrzymywało moje stopy na właściwej drodze do sukcesu.

Twoi rodzice brzmią tak, jakby kochali cię na tyle, by postawić stopy w dół i powiedzieć “nie”, ponieważ widzą inne dzieci w twoim wieku i co robią ze swoim życiem i dokąd zmierzają i jestem pewna, że tak bardzo chcą dla ciebie. Niektóre zasady mogą wydawać się ekstremalne, a jeśli tak, to PORADŹ SIĘ z rodzicami. Zawsze komunikuj swoje uczucia - nawet jeśli wciąż mówią “nie”. Nie przestawaj tego robić. To pomoże ci przygotować się na przyszłe związki.

Zaryzykuję, że ta odpowiedź nie jest dobrze przyjęta. Ponieważ, szczerze mówiąc, sugerowana rada jest co najmniej dyskusyjna. Ale i tak zadziałało to na mnie nad niektórymi rzeczami i czuję, że należy o tym wspomnieć.)

• *

W nieco podobnej sytuacji, Uciekłam z domu. Nigdy nie wspominałam o tym moim rodzicom, zanim to zrobili. Miałam komórkę, ale nie odebrałam. Zrujnowałam jedną Wigilię naszej rodziny.

To była zła rzecz i nie sądzę, żeby ludzie powinni to robić. Ale jestem bardziej po tej stronie, że jeżeli dzieci uciekają z domu (poważnie, nie opuszczając obowiązków feel macho), to nie jest ich wina.Po prostu wskazuje to na problem w domu, problem zaufania i brania siebie nawzajem na poważnie.

Dlaczego uciekłam? Główną potrzebą było wolnienie. Kazano mi (jak wiele razy przedtem) posprzątać mój pokój i skrytykowano mnie za to, że “musi być taki bałagan w domu nawet w Boże Narodzenie” i że “spójrz na nas (rodziców), czy widzisz gdziekolwiek bałagan?” Teraz możesz myśleć, że to głupie; proszę, nie traktuj mnie źle, ale nienawidzę, gdy mój pokój jest posprzątany. Właściwie, ten dzień uświadomił mi osobiście, jak ważne to było (i jest) dla mnie i od kiedy musi być pewien poziom chaosu wokół mnie.

*Jak to się stało? *Uciekłam wokół lunchu, spędziłam kilka następnych naszych w zasadzie tylko siedząc w przypadkowych pojazdach naszego systemu transportu publicznego. Wkrótce zdałem sobie sprawę, że wiem, co bym zrobił, gdybym nie czuł się łatwo wracając do domu; był ze mną ten dobry przyjaciel i byłem pewien, że jego rodzina nie zamknęłaby ich drzwi, gdybym tam przyjechał, zdałem sobie również sprawę, że mam wystarczająco dużo pieniędzy, by pojechać na ich miejsce nawet taksówką. Wróciłam do domu późnym popołudniem i w końcu wszyscy byliśmy razem na kolacji bożonarodzeniowej i uroczystości (która w moim kraju odbywa się w Wigilię).

Teraz co chcę powiedzieć. Jeśli rozważałaś eskalację rzeczy tak daleko, powinieneś wiedzieć co to zazwyczaj oznacza dla umysłów Ciebie i ludzi wokół. (Bazuje to nie tylko na moim własnym przykładzie, ale również na moim doświadczeniu z psychologią jako harcerza)

Twoi rodzice będą się najprawdopodobniej obawiać tego, co się z Tobą dzieje (i będą mieli rację, nie wiedząc w żaden sposób, gdzie jesteś). Jednocześnie mogą obwiniać siebie lub siebie samych za to, co się stało (jest to naturalna rzecz, aby obwiniać tylko za poczucie, że jest coś do obwiniania). Prawdopodobnie będziesz czuł się winny za to, co zrobiłeś, a to nie jest ani złe, ani niewłaściwe, po prostu jest. Zarówno oni, jak i ty będziecie mieli trochę czasu na zastanowienie się, dlaczego prawdopodobnie to się stało i co doprowadziło was tam, gdzie jesteście. To na pewno jest bardzo emocjonalne dla wszystkich, i silne emocje są trudne do kontrolowania.

Na pewno uświadomiłam sobie jak ważne jest dla mnie utrzymanie mojego chaosu i jak ważne jest dla moich rodziców, aby zobaczyć mój pokój w porządku. To sprawiło, że uświadomili sobie (wierzę), że powinni spróbować zrozumieć moje potrzeby. Nadal odczuwam negatywne emocje myśląc o tym dniu, ale nie do końca żałuję, że to robię. Ale także, nie wszyscy rodzice są tacy, niektórzy biorą te rzeczy jako obrazę wobec nich, mogą stać się agresywni

• *

Słowa końcowe. Chciałbym zapytać cię proszę: Proszę, nie rób tego. To nie jest miły sposób na rozwiązanie problemów bliskiej rodziny, jest niebezpieczny i może równie łatwo być produktywny lub kontrproduktywny i nie możesz tego wiedzieć.** Nie sądzę też, że możesz zdecydować o ucieczce z domu. Ale jeśli kiedykolwiek happened to zrobić, mam nadzieję, że pamiętasz tę odpowiedź.

Dzieci są jak mokry cement: Bez formy i struktury, jaką zapewniają rodzicom, twardnieją w bezużytecznych odpadach, które społeczeństwo niszczy i poddaje recyklingowi lub całkowicie wyrzuca.

Jesteś 15-letnim dzieckiem, szukającym kogoś, kto powie Ci: “Masz rację, oni się mylą”. Najwyraźniej wiele osób cię do tego zobowiązuje.

Podczas gdy trafnie opisałeś straszny sposób, w jaki traktują cię twoi rodzice, wygodnie pominąłeś _swoje zachowanie, aby zasłużyć na tak surową hodowlę. To, samo w sobie, wskazuje, że masz problem z uczciwością. Podejrzewam, że ty możesz nawet nie rozpoznawać wysiłek twój rodzice iść przez zapewniać dla ciebie (ty opuszczałeś ANYHTING oni zapewniają dla ciebie – ty po prostu zapominałeś je lub jesteś ty celowo brać je dla rzeczy oczywistych?), stąd twój negatywność wobec dzwonić niewdzięcznika.

Tutaj są twój sposoby out:

• Gdy ty skręcasz 16 ty możesz być sprawnie znajdować pracę. Twoi rodzice mogą na to pozwolić, ponieważ pokazuje to najmniejsze pozory odpowiedzialności.
• Kiedy skończysz 16 lat, możesz złożyć wniosek do sądu o emancypację. Wówczas możesz się wyprowadzić i utrzymać się oraz prowadzić swoje życie w dowolny sposób.
• Kiedy skończysz 18 lat, jeśli nie zdecydujesz się na emancypację w wieku 16 lat, możesz ponownie wyprowadzić się, utrzymać się i prowadzić swoje życie w dowolny sposób.
• Kiedy skończysz 17 lat, być może za zgodą rodziców, będziesz mógł dołączyć do oddziału wojskowego. W tym momencie, gdy zostaniesz zdefiniowany jako “surowy”, dojdziesz do dojrzałości. Może się okazać, że twoi rodzice byli lackadaisical w swoich wysiłkach, aby cię wychować. Bonus: będziesz w stanie sam zapłacić za studia.

Dopóki nie osiągniesz tych kamieni milowych, dobrym zwyczajem i w Twoim najlepszym interesie będzie trzymać usta zamknięte (z wyjątkiem dwóch słów: “Dziękuję”), uszy i oczy otwarte i nauczyć się wszystkiego, co możesz.

Nie ma za co.