Jak zapobiec indoktrynacji mojego dziecka z chrześcijaństwem?

Cóż, najpierw starałbym się sam nie indoktrynować go. Jeśli chcesz, aby dokonał świadomego wyboru, prawdopodobnie powinieneś być bardzo ostrożny ze swoimi reakcjami.

Jestem sobą agnostykiem, ale pochodzę z kultury chrześcijańskiej. Moja 6-letnia dziewczynka chodzi do szkoły niewyznaniowej, ale mimo to udaje jej się rozmawiać ze mną o Jezusie i tak dalej (jesteśmy w Belgii, a więc w kraju, który tradycyjnie jest raczej chrześcijański). Staram się sama uważać, żeby nie opowiadać jej rzeczy w stylu “to tylko zabawna historia”. Kiedy pytam o religię (religie), Jezusa, i tak dalej, staram się być tak neutralna jak to tylko możliwe z takimi przemówieniami jak:

Wielu ludzi myśli, że jest bóg, niektórzy uważają, że jest wielu bogów, inni uważają, że nie ma żadnego boga, a jeszcze inni po prostu nie wiedzą. Tata jest częścią tych ludzi, którzy nie wiedzą.

Jestem również bardzo chętny do rozszerzenia niektórych wyjaśnień na temat tego, kim jest Jezus dla chrześcijan i tak dalej, w granicach mojej własnej wiedzy. Jestem całkiem pewna, że w przyszłości, jeśli pojawi się więcej pytań, zaproszę ją do samodzielnego poszukiwania odpowiedzi. Teraz muszę przyznać, że to neutralne stanowisko może być trudniejsze do utrzymania, kiedy dziecko jest stale narażone na takie rzeczy jak kazania, ale uważam, że bardzo ważne jest, aby naprawdę pozwolić jej na swobodny wybór jej własnych przekonań, a nawet zmienić je w miarę rozwoju.

Na marginesie muszę przyznać, że w ogóle nie znam sytuacji w Niemczech, ale jestem naprawdę zaskoczony tym, co pan opisuje i niemożnością znalezienia przedszkola niewyznaniowego.

Jestem ateistką mieszkającą w Niemczech i musiałam zmierzyć się z podobnymi problemami z otoczeniem mojej córki (7).

Bardzo ważną lekcją, której staram się nauczyć ją na co dzień jest to, aby nigdy ślepo nie wierzyć w nic, co ktoś jej powie. Powinna podwójnie sprawdzać każdą informację, nawet jeśli pochodzi ona z rzekomo wiarygodnego źródła (nauczyciel, jej rodzice, dziadkowie, …).

Aby to zrobić, często mówię jej bzdury z poważną miną i czekam, aż to zauważy i powie mi, że to hogwash. Ćwiczymy już od wielu lat, więc ona zauważa 95% czasu. Kiedy nie, wyjaśniam jej właściwą wersję i dlaczego to zrobiłem.

Szczególnie dla religii: Łatwiej mi ujawnić jej agnostyczny punkt widzenia: “Nie wiemy, i nikt nie wie”. Jest to najbardziej uczciwa metoda w mojej skromnej opinii, pasuje do reszty naszej filozofii nauczania i pokazuje, że doskonale jest nie wiedzieć wszystkiego.

Niektórzy ludzie używają religii i związanych z nią opowieści, aby być lepszymi ludźmi i to jest w porządku.

Wy (rodzice) jesteście odpowiedzialni za “indoktrynację” swoich dzieci Jestem fundamentalistycznym chrześcijaninem, który ma nieszczęście życia w Waszyngtonie. Chrześcijanie, którzy chcą mieć chrześcijańską edukację w dużych miastach USA, wysłali swoje dzieci do chrześcijańskiej szkoły. Ale ta w pobliżu mojego domu to 14 tys. rocznie, na dziecko. Nie mogę sobie na to pozwolić. Więc muszę posyłać moje dzieci do szkoły publicznej, gdzie są narażone na to, co uważam za “radykalny ateista”.

Co mam robić? Twój strach to dokładnie ten sam strach, który mam jako chrześcijański rodzic. Wszystko, co mogę zrobić, to nauczyć moje dzieci. Tłumaczę im naturę Boga i świat, który stworzył. Tłumaczę im naturę człowieka i cel, dla którego zostaliśmy stworzeni. Uczę ich o grzechu i pokucie oraz o obietnicy Jezusa o odkupieniu. A potem chodzą do publicznych szkół i są narażeni na niegodziwość świata, a ja rozpaczam. Ale jako chrześcijanka mam wiarę, że Bóg pomoże mi i mojej żonie prowadzić nasze dzieci, aby poznały i wybrały Go, gdy się zestarzeją. I wierzę, że ich wiedza i interakcja ze społeczeństwem niechrześcijańskim uczyni je silniejszymi w swojej wierze, silniejszymi nawet niż ja teraz.

*Jeżeli masz zestaw przekonań, które chcesz, aby twoje dzieci posiadały, co możesz zrobić poza próbami uczenia ich? *Nie jest tak, że żadne dziecko nigdy nie zbuntowało się przeciwko temu, czego uczyli jego rodzice. Moja żona nigdy nie chodziła do kościoła, dopóki nie była w połowie lat dwudziestych, a teraz wychowujemy nasze dzieci w Chrystusie. I znam wielu ludzi, którzy próbowali wychowywać swoje dzieci w Chrystusie tylko po to, by zobaczyć, jak stają się światowymi ateistami. Ty i ja musimy po prostu żyć z możliwością, że nasze dzieci mogą nie robić tego, co chcemy._

Ostatecznie, nie ma nic, co można zrobić, aby “zmusić” swoje dzieci do podążania za swoimi przekonaniami. Ale bardzo głupio jest myśleć, że jakakolwiek indoktrynacja będzie skuteczna, albo wasza, albo szkoły, do której uczęszczają wasze dzieci. Ucz swoje dzieci najlepiej jak potrafisz i miej wiarę, że znajdą najlepszą drogę podążając za swoim rozumem.

Jako 54-letni Niemiec miałem właśnie “Religię” jako normalny przedmiot w naszej publicznej szkole podstawowej. Domyślam się, że technicznie moi rodzice mogli pozwolić mi pominąć te jedną lub dwie godziny w tygodniu, ale nikt wtedy tego nie robił i nie było żadnej niereligijnej alternatywy jak “Etyka” czy taka. Oczywiście lekcje dotyczyły Chrześcijańskiej religii. Pamiętam je bardzo dobrze, mieliśmy przyjaznego nauczyciela, który lubił dzieci. Słuchaliśmy opowieści o Jezusie i malowaliśmy o nich obrazki.

Ważne jest to, że nie indoktrynował mnie. Myślę, że rodzice są o wiele ważniejsi dla formacji mentalnej niż przedszkole, nawet jeśli dzieci wydają się spędzać tam więcej godzin na czuwaniu.

Pamiętam żywo, jak w ciągu moich nastoletnich lat rozwinąłem mocne stanowisko ateizmu; w szkole byliśmy grupą przyjaciół, którzy debatowali nad różnego rodzaju głębokimi pytaniami, czasem na lekcjach religii lub etyki, a czasem prywatnie. Były to lata formacji.

Więc moja rada, najwyraźniej taka sama jak innych’ tutaj, polegałaby na wspieraniu ciekawości dziecka, otwartości i docenieniu sensownej debaty, po prostu poprzez dawanie przykładu i odpowiadanie na wszystkie pytania tak szczerze i głęboko, jak tylko można.

Około 25 lat temu byłem w tym samym miejscu co ty. Oto więc moje spostrzeżenia:

W wieku 3 lat jest już za późno, aby przedszkole przekonało swoje dziecko, że jego bóstwo jest bardziej realne niż Mikołaj. Twoje dziecko kopiuje Cię o wiele bardziej niż myślisz. Właściwie to nie starają się zbytnio, po prostu zbierają się do kościoła, śpiewają piosenki, dekorują na Boże Narodzenie, malują jajka wielkanocne.

I oto moja rada:

Zauważyłeś już, że jest czas i miejsce na bojowy ateizm ewangelizacyjny. Naucz swoje dziecko, że może nie wierzymy w gadające węże czy latające konie, ale wielu ludzi wierzy i boli je, jeśli się z nich nabijasz. Chrześcijaństwo, tak jak było praktykowane w Niemczech w XXI wieku, jest w większości nieszkodliwe. Dziadkowie mogą potrzebować przynajmniej udawać, że są wierzącymi.

Upewnij się również, że Twoje dziecko dowie się o wszystkich religiach. Pokocha spaghetti potwora, również mity greckie i nordyckie i tak dalej, to całkiem niezłe historie. Nie musisz wskazywać podobieństw, pozwól im zauważyć, że same się ugryźły.

W obszarze katolickim istnieje coś, co nazywa się pierwszą komunią. Przygotowania trwają wiecznie i dzieci nie dbają o to, ale dostają mnóstwo prezentów. Moje dzieci oczywiście chciały prezentów, ale to trudne.

Nigdy nie naciskaliśmy na nich, by byli ateistami. Zawsze mówiliśmy, że mogą wybrać i przyłączyć się do każdej religii, którą chcą, gdy skończą 18 lat. (Prywatnie myślałem “nad moim martwym ciałem”, ale i tak…) Nigdy tego nie zrobili.

Ja też się z tym zmagałem. Mam dwójkę dzieci: syna, teraz 14, i córkę, która pod koniec miesiąca skończy 8 lat.

Przez pierwsze cztery lata życia miałam opiekę nad synem, po czym jego matka błagała mnie, żebym pozwoliła mu go zabrać z powrotem. W rzeczywistości zapisała go do prywatnej szkoły chrześcijańskiej, do której uczęszczał przez kilka lat. Unikałem tematu religii wokół niego, wolałem po prostu cieszyć się jego towarzystwem, kiedy tylko mogłem go zobaczyć, ale jeśli on poprosił, postanowiłem być z nim zawsze szczery. W zeszłym roku zdziwiłem się, gdy powiedział mi, że chrześcijaństwo nie jest dla niego, a on od dawna nie był wierzącym. Niektóre rzeczy tak po prostu się układają. Jestem pewna, że to zabrzmi dziwnie dla wierzących, ale tego dnia byłam taka dumna z mojego chłopca.

Moja córka, jednakże… Próbowałam zaszczepić w niej tolerancję dla wszystkich wyznań i zdecydowałam, że odpowiem na wszystkie jej pytania najlepiej i szczerze, jak potrafię. Ważne było dla mnie, aby nie “wymuszać” na niej żadnych przekonań religijnych, ale raczej dać jej jak najwięcej informacji, aby mogła sama podjąć świadomą decyzję. Niestety, tragedia rodzinna wysłała moją córkę do życia z bliską rodziną, która, choć życzliwa i mająca dobre intencje, przedstawiła jej chrześcijaństwo jako absolutną, niepodważalną prawdę. Wysłali ją także do wątpliwych kościołów, z których wróciła i mówi mi: “Tatusiu, proszę, uwierz w Jezusa! Nie chcę, żebyś spłonął w piekle na zawsze!”

Nie trzeba dodawać, że nie byłam wtedy i nie jestem teraz rozbawiona, gdy słyszę, jak moja ówczesna 5-letnia dziewczynka mówi takie rzeczy. Więc mówię sobie, że gdy dorośnie, będzie widziała rzeczy inaczej. Staram się szanować jej przekonania i nie próbować zmieniać jej zdania, ani nie kłócić się z nią (choć przez chwilę jej ulubioną rzeczą była próba sprowokowania argumentu opartego na wierze); mówię jej: “Słuchaj, kochanie, nie lekceważę twoich przekonań, ani nie próbuję cię przekonać, że się mylą, musisz okazać mi ten sam szacunek”…

Bardzo, bardzo martwiłam się, że moje dzieci zostaną poddane indoktrynacji do chrześcijaństwa, ale potem coś sobie przypomniałam… Zostałam wprowadzona do kościoła jako bardzo małe, naiwne, wrażliwe dziecko i udało mi się przez to wszystko przejrzeć i znaleźć wyjście. Mój syn też to zrobił. Więc pielęgnuję nadzieję, że pewnego dnia moja córka albo obudzi się i zobaczy coś, co zmieni jej zdanie, albo przynajmniej, że będę mogła lepiej nauczyć ją tolerancji i poszanowania przekonań innych. Czuję, że świat byłby o wiele lepszym miejscem, gdyby tolerancja (religijna i inna) była bardziej rozpowszechniona, albo w ogóle była priorytetem dla większości ludzi.

Taką strategię przyjęłam, gdy moja córka została wprowadzona do chrześcijaństwa przez przedszkolaka i zaczęła wyznawać wiarę w Boga.

1. Naucz ją wielu innych religii, mitów i opowieści o pochodzeniu.
2. Wyjaśnij, jak te historie przeczą sobie nawzajem i nie wszystkie mogą być prawdziwe.
3. Wyjaśnij mój własny ateizm i dlaczego nie wierzę w chrześcijaństwo oraz powiedz jej, że ludzie muszą sami decydować o tych sprawach.

Krok 1 przeprowadziłem przez jakiś czas (może 6 miesięcy do roku) zanim wprowadziłem kroki 2 i 3.

Zaczęła wyznawać wiarę w Boga około 4 lub 5 roku życia mówiąc “ponieważ [jej nauczyciel] wierzy w to i ja też”. Po dobrym nauczaniu o innych wierzeniach, następnym razem kiedy powiedziała, że wierzy w Boga (około 6 roku życia), zapytałem ją które z nich, a ona powiedziała “Dzieciątko Jezus i Thor”. Niedawno, kiedy pojawiła się ta tematyka (teraz ma 8 lat), powiedziała, że teraz też nie wierzy w Boga.

Więc ta strategia wydaje się być skuteczna i szczęśliwie nie wymagała wykluczenia mojej córki z przedszkola, unikania tej nauczycielki lub jakichkolwiek sytuacji, w których prozelityzowanie miało (lub mogło mieć) miejsce, i bez potrzeby kłótni bezpośrednio z nią, lub próby zakazania lub zakazania czegokolwiek.

Nieuniknione jest, że Twoje dziecko przyjmuje normy i wartości od społeczeństwa, w którym dorasta. Jeśli nie lubisz swojego otoczenia, jedynym wyborem jest umieszczenie dziecka w innym środowisku.

Ale normy i wartości różnią się zasadniczo od przyjmowania wszystkiego, co ludzie mówią za pewnik, czego większość ludzi uczy się, gdy stają się bardziej samoświadomi i zaczynają kwestionować rzeczy. Bądź cierpliwy, ten proces potrwa co najmniej jedną lub dwie dekady.

Z psychologicznej perspektywy , bądź ostrożny ze swoimi obawami. Zaprezentuj czerwony przycisk, a im więcej powiesz, żeby go nie naciskać, tym bardziej stanie się on ciekawy.

To powiedziane. Jak już vsz skomentował twoje pytanie, wzywam cię do ponownego oszacowania twojej obiektywności w tej sprawie. Czy mówisz też swojemu dziecku, że Mikołaj - poczytny alarm - jest “tylko zabawną historyjką bez znaczenia” _ tylko po to, aby_ “zapobiec indoktrynacji dziecka” przez ładunek Mikołaja? Mam nadzieję, że przypomina to o tym, by nie bać się, gdy dziecko powie ci, że zjadło ciało Jezusa - co nie musi oznaczać kanibalizmu. Twój strach jest racjonalny tylko wtedy, gdy rzeczywiście dokonywałby wątpliwych nie-symbolicznych czynów.

Jeśli chcesz nauczyć swoje dziecko być racjonalnym, zacznij od człowieka w lustrze.

Obawiam się, że za bardzo się martwisz. Zachęcam Państwa do przeczytania bajek na dobranoc z mitologii nordyckiej, greckiej, bajki Ezopa, a może nawet hinduskiej. Pojęcie potężnych postaci będzie całkiem do przyjęcia dla młodych umysłów, ale wielu z nas “wyrasta z tego”. Przypowieści w Biblii są częścią naszej anglo-europejskiej kultury literackiej. Nie powinno być trudno wskazać na zachowanie rzekomo chrześcijańskich grup (zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, ale podejrzewam, że także w Niemczech), które najwyraźniej nie potrafią uogólnić z przypowieści o “dobrym samarytaninie” i najwyraźniej nigdy nie próbowały w pełni realizować różnych radykalnych nauk przypisywanych Jezusowi z Nazaretu. Moja perspektywa jest taka, że jeśli chrześcijanie nie mogą postępować jak Chrystus i Apostołowie, to naprawdę nie mogą twierdzić, że są “naśladowcami Chrystusa”. Dzieci są dość zdolne do identyfikowania hipokryzji. Chyba słyszy się w moich słowach rozczarowanie, które ogarnęło mnie w średnim wieku, pomimo dość wspólnego wysiłku ze strony moich rodziców, aby “wychować mnie w Kościele”.

Moja żona i ja nigdy nie próbowaliśmy zniechęcić naszego syna do chodzenia do kościoła z jego przyjaciółmi. Jednak nasze dyskusje przy stole były prowadzone głównie z racjonalistycznej, naukowej perspektywy. Jako nastolatek twoje dzieci prawdopodobnie będą cię radośnie dręczyć swoją sceptyczną perspektywą. A jeśli wszystko pójdzie dobrze, po dwudziestce usłyszysz od nich, że doszły do wniosku, że masz przecież trochę mądrości.

Nie mogę rozmawiać z systemem szkolnictwa w Niemczech, ponieważ mieszkam w USA, ale rozumiem pańskie pragnienia, choć z przeciwnej perspektywy. Jestem wierzący w Jezusa Chrystusa i jako ojciec boję się indoktrynacji mojego syna przez ateistyczny światopogląd. Możemy pragnąć różnych światopoglądów dla naszych dzieci, ale nasze podstawowe pragnienia są takie same.

Naszym głównym celem jako ojców jest pomoc naszym dzieciom w nauce narzędzi potrzebnych do stawienia czoła sytuacjom i środowiskom, z którymi możemy się nie zgadzać. Uczymy je rozumowania, cierpliwości, współczucia i akceptacji różnic między ludźmi bez utraty z oczu własnej osoby. Chcemy, by były bezpieczne w tym, kim są i w co wierzą, i by zachowywały pewność siebie przez długi czas po naszej nieobecności.

Aby osiągnąć ten cel, musimy jednak pracować z nimi w sytuacjach, które stanowią wyzwanie dla naszych przekonań i pomagać im również w ich wypracowaniu. Nie możemy zapobiec ich wyborom, możemy ich tylko prowadzić, doradzać i kochać. Twoja cierpliwość i chęć do dyskusji na tematy poruszane przez Twojego syna jest kluczem do utrzymania zdrowej, otwartej i swobodnej dyskusji z nim na temat religii i światopoglądu.

Jeśli w końcu będziesz musiał wysłać swojego syna do jednej ze szkół wyznaniowych, rozmawiaj z nim regularnie o tym, czego doświadcza. Zadawaj mu pytania i cierpliwie słuchaj i odpowiadaj na jego pytania.

Wychowałem się religijny i jestem teraz dumnym ateistą. Zachęcałbym moje dzieci do zapoznania się z chrześcijańską mentalnością. W rzeczywistości są cenne przypowieści do nauczenia się, a ja uważałbym, że ich chrześcijańska nauka jest jednym z aspektów, który czyni je dobrze zaokrąglonymi.

Jako dorosły jestem o wiele bardziej antyreligijny niż moja żona, ale zabawne jest to, że nigdy nie dostaje żadnych biblijnych referencji, które ludzie robią o Judaszu, włosach Samsona, próbach Hioba, wędrówkach po pustyni przez 40 lat, itp… Cieszę się, że jestem dobrze zorientowany w mitologii. Rozważ te historie podobne do baśni ezopa.

Wtedy, gdy moje dziecko jest starsze, mogę wskazać na rażące wady religii. Wychowaj dziecko, aby miało racjonalny umysł, i przyjmij naukowe myślenie. Zwróć uwagę na to, że religia ma tendencję do bycia regionalną i że miliardy ludzi w jednym obszarze geograficznym wierzą w jedną wiarę, głównie dlatego, że ich rodzina i społeczeństwo to popierają i kontrastują to z innym obszarem geograficznym z miliardami innych ludzi, którzy wierzą w przeciwną religię tylko dlatego, że ich społeczeństwo egzekwuje takie przekonania, a więc popiera jedno, co trochę oznacza potępienie całej innej dużej grupy ludzi.

Zwróć uwagę na to, że religia zazwyczaj była anty-progresywna, a większość razy ludzkość robiła postępy, była przeciwko kościołowi. Moje dziecko nadal jest w pieluszkach, ale zdecydowaliśmy, że będzie to nasze podejście do zajmowania się wszechobecnością tej religii.

Wychowałem się w hinduskim gospodarstwie domowym posadzonym w środku katolicko-obronnego środowiska. Moim rodzicom dość łatwo było zastąpić chrześcijańskie rozmowy z sanskryckimi szokami, wizyty w świątyni na wakacje itp. Ale jako dorosły ateista i rodzic zdaję sobie sprawę, że łatwiej było zastąpić jakieś wierzenie innym, niż zastąpić je “brakiem wiary”. Dlatego też staraliśmy się edukować w zakresie norm i obchodów świąt wielu systemów przekonań (mamy szczęście, że jesteśmy hinduistami i anglikanami, od których mamy nie tylko wielu żydowskich przyjaciół), dzięki czemu możemy omawiać wiele przeciwstawień do dominującego chrześcijańskiego punktu widzenia, a nie tylko to, czy chrześcijańscy przyjaciele naszego syna mają “rację” czy “nie”. To, czy są to WSZYSTKIE historie (czy nie), staje się nieistotne. On jest i miejmy nadzieję, że będzie czuł się dobrze ze swoim własnym światopoglądem bez osądzania innych. W końcu większość dzieci uwierzy w to, co im powiedziano… ale jeśli powiedziano im wszystko, będą zmuszone same się o tym przekonać!

Mogę sympatyzować z twoim punktem widzenia, ale teraz, kiedy jestem dziadkiem i mam dłuższą perspektywę, myślę, że mogę cię trochę uspokoić.

Jednym z najlepszych antidotum na religię jest krytyczne myślenie - chęć odkrywania, kwestionowania i porzucania fałszywych idei. Dzieci chętnie uwierzą we wszystko, co im się powie - ale będą też zastanawiać się nad rzeczami i zadawać pytania oraz będą w stanie zrozumieć rozumowanie - w rzeczywistości bardzo często niektórzy dorośli czują się zirytowani tym, jak dobrze taki młody umysł rozumie logiczne rozumowanie; dobrze będzie, jeśli nauczysz swoje dziecko, że zawsze można zadawać pytania i że jego opinie są szanowane (szacunek nie musi oznaczać zgody - często oznacza to wyjaśnienie lub przekonanie go, dlaczego się myli).

Jako rodzic, Twoje wpływy na dziecko znacznie przewyższają wpływy przedszkola i szkoły, a jeśli dorasta ono wiedząc, że zawsze może zadać Ci pytanie i uzyskać uczciwą i pełną szacunku odpowiedź, będzie nadal odwoływać się do Twojego autorytetu nawet w okresie dojrzewania i w dorosłości.

Historie religijne nie są złym tłem - często są zabawne lub dają moralne spojrzenie na pewne sytuacje. Nie martw się o Boga - dziecko wkrótce dostrzeże nieścisłości i bezsensowne bzdury. I można czytać historie z innych religii, aby dodać trochę równowagi.

Moje dzieci chodzą do szkoły w Kościele Anglii, a ja, podobnie jak ty, jestem ateistą.

Zajmuję się tym, pozwalając im podejmować własne decyzje. Wyraziłam się bardzo jasno, że nie wierzę w Boga, ale jeśli chcą, to ich wybór. Jeśli chcą ze mną o tym rozmawiać, pamiętam, czego nauczyłam się w szkole i używam zwrotów takich jak “jedni ludzie wierzą” i “co działa na innych”.

Jeśli zaczniesz forsować swoje opinie na temat swojego dziecka, ryzykujesz, że nie uwierzą w nic, co powie im nauczyciel. Jeśli kłamią na temat Boga, to o czym jeszcze kłamią? Twoje dziecko musi zaufać nauczycielom, w przeciwnym razie nie będzie chciało się niczego nauczyć.

Wychowałem się i większość mojego życia spędziłem w Niemczech. Twój opis sprawia, że brzmi to tak, jakbyś był na południu (katolik) i w bardziej wiejskiej okolicy (wszystkie przedszkola są religijne).

Nie uciekniesz od religii w tym otoczeniu, ten sam problem pojawi się ponownie w szkole. Jednak, jak już wspomnieli inni, religia w Niemczech nie oznacza tego samego co, powiedzmy, w USA. Zdecydowana większość z nas, Niemców, nie traktuje religii poważnie, nawet jeśli nie jesteśmy ateistami. Jestem jedynym wojowniczym ateistą w mojej rodzinie, ale poza jedną bardzo religijną babcią nikt tak naprawdę nie dba o to.

Więc sprawdź przedszkola nie tylko co jest na etykiecie, ale także co jest w środku. Wiele przedszkoli jest religijnych i wydaje się być prowadzonych przez kościół, ale w rzeczywistości są one prowadzone i opłacane przez rząd. Tylko w niektórych przypadkach nauczyciele przedszkoli są w rzeczywistości zakonnicami lub innymi osobami religijnymi, a większość rytuałów religijnych to bardziej przyzwyczajenia niż poważna indoktrynacja. Istnieją jednak wyjątki, więc sprawdź.

Możesz również wskazać swoje pragnienie, aby trzymać swoje dziecko z dala od indoktrynacji religijnej do osób prowadzących przedszkole. Na przykład w większości regionów Niemiec uczęszczanie na zajęcia z przedmiotu “religia” w szkole jest dobrowolne i rodzic może podjąć decyzję o wycofaniu swojego dziecka z tego przedmiotu bez konieczności podawania przyczyny. Jestem pewien, że można się zgodzić z przedszkolem i że dziecko będzie brało udział w niektórych nieszkodliwych rytuałach, ale nie w tych, którym się sprzeciwia.

Unikaj wszystkiego, co może sprawić, że Twoje dziecko poczuje się “inaczej” od innych dzieci. W tym wieku nie rozumie i nie dba o indoktrynację, przesądy, logikę itp. i zależy mu tylko na dopasowaniu się do innych dzieci. i zależy mu tylko na dopasowaniu się do innych dzieci. Biorąc pod uwagę twój cel (“Chcę, żeby mógł dokonać świadomego wyboru, kiedy jest w stanie”), twoje “radykalne” bycie jest największym zagrożeniem dla tego pożądanego rezultatu - i powodem, dla którego tak sztywno patrzysz na duże zagrożenie w tym i jesteś tak zdeterminowany, żeby mu zapobiec.

Zamiast tego, upewnij się, że co jakiś czas wspominasz rzeczy, które automatycznie sprawią, że dziecko stanie w obliczu faktu, że istnieją tysiące różnych religii, że większość z nich mówi bardzo różne rzeczy od siebie i oczywiście tylko jedna może być prawdziwa, jak wiele szczęścia trzeba mieć, aby żyć właściwie w obszarze świata, gdzie “właściwa” religia jest głównym nurtem, itp. Niech mózg dziecka zrobi resztę, nie naciskaj, nie staraj się nadać konkretnego kierunku temu, jak to się rozwija, a co najważniejsze, nie pozwól dziecku poczuć, że to robisz.

Ja, i większość moich przyjaciół z dzieciństwa, którzy tak jak ja są niewierzący, chodziłem do kościoła i tak jakby “wierzyłem”, dopóki nie byliśmy mniej lub bardziej nastolatkami, co nie zmniejszyło naszej zdolności do rozpoczęcia myślenia własnym umysłem i tym samym porzucenia religii mniej więcej w tym wieku; jeśli w ogóle, to słuchanie przez lata kapłanów i ich opowieści sprawiło, że jeszcze bardziej prawdopodobne jest, że porzucimy to wszystko, kiedy będzie to możliwe.

To, co dzieje się w przedszkolu związanym z religią automatycznie przekazuje dziecku świadomość, że te rzeczy (religie) istnieją, ale nie muszą być traktowane zbyt poważnie, jeśli nie ma takiej potrzeby.

…nie ma wielkiego wyboru - to jedno z tych przedszkoli albo nie ma żadnej opieki nad dziećmi.

Warto od czasu do czasu spojrzeć jeszcze raz. Sytuacja mogła się poprawić. Mieszkając w średniej wielkości mieście w Niemczech, mam dość wyboru i wysłałem moje dzieci do przedszkola bez spowiedzi.

Jak więc mogę pomóc mojemu dziecku zrozumieć, że większość z nich to w najlepszym razie tylko zabawna historia bez znaczenia? Chcę, by potrafiło dokonywać świadomego wyboru, kiedy jest w stanie - ale nie chcę, by uwierzyło tylko dlatego, że musi to spożywać w tym wrażliwym wieku.

Porozmawiaj z nim o tym. Zwróć uwagę na pewne problemy. Jeśli zapyta cię o twoją własną wiarę, możesz powiedzieć, że nie wierzysz w chrześcijańskiego Boga (będzie to dla niego rozczarowaniem), ale że wierzysz, że to miła historia, która przemawia do wielu ludzi. Raczej nie staraj się sam indoktrynować dziecka, ale wskaż problemy etyczne, moralne, logiczne z tym, co dziecko wychodzi. Kłóćcie się z nim delikatnie. Nie przesadzaj z tym, ale powiedz jasno, co sam uważasz za prawdę. Nie chowaj się. Bądźcie pewni, że przedszkole będzie równie jasne, zwłaszcza katolickie (z tego co słyszałem).

Z drugiej strony, obawiam się negatywnych konsekwencji dla niego, jeśli zbyt otwarcie to potępię i powie “Tata mówi, że twój Bóg jest tylko twoim wielkim wyimaginowanym przyjacielem, a nie prawdziwym” w przedszkolu.

Myślę, że dobre przedszkole powinno być z tym w porządku. Nawet jeśli twoje przedszkole jest prowadzone przez jakąś katolicką organizację, prawdopodobnie nie wymaga od dzieci pewnego wyznania. Więc powinno być w porządku, jeśli twoje dziecko w to nie wierzy. Rozumiem, że chcesz uniknąć komplikacji w ten sposób, ale może to również dać dzieciakowi ważną lekcję. Ale jeśli opad jest zbyt duży, możesz zdecydować się na wyciągnięcie dziecka z przedszkola (w zależności od dostępności alternatyw) lub wiosłować z powrotem. Nie sądzę, że trzeba się od razu ukrywać. Poczekajmy, aż przedszkole zareaguje pierwsze.

Podsumowując: Dzieci w wieku przedszkolnym łatwo w to uwierzyć. Ich zdolność do krytycznego myślenia o religii przychodzi dopiero później. Twoje dziecko będzie pod wpływem katolickiego przedszkola. Najlepsze, co możesz zrobić, to porozmawiać z nim o tym i pokazać na własnym przykładzie, że różne zasady morale (bycie miłym i miłym dla innych bez wiary w Boga) są możliwe. Jeśli nadarzy się taka możliwość i jeśli nadal będzie ci to przeszkadzać, wybierz alternatywne przedszkole.

Kiedy byłem młody, czytałem (lub dano mi czytać) wszystkie rodzaje rzeczy: Bajki Ezopa, na przykład bajki i bajki dla dzieci, bajki Mowglego, i kto wie co.

Chyba przywykłam do tego, że mogłam zawiesić niewiarę i wyobrazić sobie historię (w moim umyśle) tak, jak jest opowiadana.

Być może zostawiło to trochę pozostałości (np. pewną skłonność do antropomorfizacji zwierząt, pewną sympatię dla nich i tak).

W każdym razie, kiedy zostałem wystawiony na działanie Katechizmu, myślę, że miałem tendencję do zaliczania go do jednej z trzech kategorii:

• Prawo kontra zło - to jest społecznie akceptowana, praktyczna doktryna
• Teologia - to jest mówienie o czymś (e.
• Teologia - chodzi o coś (np. o istnienie Boga), co może być nie do udowodnienia, tj. o temat agnostyczny (choć grzeczny) o
• Opowieści biblijne - Narodzenie, wszystkie przypowieści, są jak bajki, tj. Są one znaczące w tym sensie, że mają na celu przekazanie wiadomości

Być może mógłbyś, nie wiem, wprowadzić dziecko do fikcji, jeśli jeszcze tego nie zrobiłeś: czy to by pomogło?

Również “tylko zabawna historia bez znaczenia” może być błędem w rzeczywistości (i.

• Myślę, że jest to również część kultury/społeczeństwa (tzn. doktryny, z którą zetknęło się wiele dzieci) - więc może chciałbyś się tego nauczyć e. g. like you’d want to learn Italian if you were living in Italy
• It includes moral doctrines – perhaps you want to teach your child morality (whether or not Christian morality I don’t know), and you might want to compare and contrast what morality you teach with whatever morality is taught in kindergrounden

I suppose you can also be socratic, like “what did you learn in school?”, “did you understand that, do you believe that’s true?” and so on.

Jeżeli ty chcesz, aby twoje dziecko rozumiało rzeczywistość różnych przekonań, spróbuj tego:

Jak tylko dziecko może czytać ty mogłeś pozwolić im czytać ten właśnie wątek, oryginalne pytanie i tyle odpowiedzi, ile są skłonni usiąść przez.

Dziecko będzie w stanie zobaczyć jak my wszyscy nie zgadzamy się, i dostanie za kulisy spojrzenie co dorośli próbują zachęcać. Miejmy nadzieję, że zobaczą również, jak wiele osób jest nieszczerych w swoich wypowiedziach (zaczynając od samego pytania, które czyni go oczywistym, że tak naprawdę chcą, aby ich dziecko było indoktrynowane przez inne przekonania), a to może pomóc im w ćwiczeniu rozeznania, jeśli upewnimy się, że biorą je pod uwagę. Rozeznawanie tego, co nieprawdziwe, może być tak samo ważne, jak uczenie ich, aby dowiedzieli się, co jest prawdą.

Tak więc, ponownie, odpowiedź może być: Czy dziecko przeczyta to bardzo rodzicielskie.Stackexchange question and answers, and if they cannot read yet then either read it to them or have them read it once they learn to read.

Weźmy pod uwagę, że większość ludzi w historii była religijna aż do niedawna. To, co się zmieniło, to wpływ nauki. Jeżeli propagujesz pogląd, że przynajmniej w zasadzie nauka ma wszystkie odpowiedzi na trudne pytania, takie jak skąd pochodzimy, jak powstał wszechświat itp., zanim twoje dziecko dowie się o religii, to może ona uodpornić twoje dziecko na indoktrynację przez religię. Zanim Twoje dziecko dowie się o religii, wtedy może uodpornić się na indoktrynację religii.

Mamy odwrotny problem w stanach. Szkoły publiczne rutynowo indoktrynują dzieci z pustą, świecką religią, oczywiście w mojej skromnej opinii.

Moja rada dla Ciebie jest albo znaleźć prywatną szkołę albo szkołę domową dla Twojego dziecka.

Na koniec, pamiętaj, że jesteś pierwszym nauczycielem swoich dzieci. Jeśli Twoje dzieci nie są już solidne w swoich przekonaniach religijnych (lub ich brak), to jest to Twoja wina.

Nie jest jeszcze za późno, aby je uczyć, ale nie jest to też koniec świata, jeśli Twoje dziecko nauczy się czegoś innego.

(Tylko wpisując odpowiedź “bo nie mogę komentować”) Z tego co mówisz, skończysz indoktrynując swoje dziecko. Dlaczego nie pomóc dziecku w zrozumieniu lekcji wyciągniętych z tych “bajek”, tak jak bajki Ezopa lub inne fikcyjne historie, jeśli uważasz, że pojęcie religii jest tak odrażające? Każda historia ma lekcję do przekazania, nieważne z jakiej książki pochodzi. Pomóż mu nauczyć się tych lekcji, nie stając się szalonym dewiantem. Kiedy dorośnie, może podjąć inteligentną decyzję o tym, w którą stronę pójść.

Przypadek ekstremalny: Mówisz dokładnie o tym, jak rodzą się młodzi zamachowcy-samobójcy, mówiąc im w kółko te same rzeczy i nie wierząc w nic innego.