nastoletnie dziecko z ciężkim, codziennym napadem złości i jękiem

Może powinieneś znaleźć psychiatrę, a nie zwykłego lekarza ogólnego. Będą oni lepiej przygotowani do określenia, czy istnieje problem chemiczny, problem interakcji, oba, żaden z nich, itd. Brzmi to tak, jakbyś miał około dziesięciu lat ustalonego cyklu zachowań, który będzie trudny do przerwania, i nie jestem pewien, czy można go rozwiązać tak łatwo jak kilka akapitów tutaj.

Może to być kwestia medyczna, a ja na pewno poszedłbym za większą ilością opinii medycznych.

Inna możliwość to to, że jest po prostu zepsuta. Nie chodzi mi o to, że koniecznie przesadziłeś z nią, ale ona prawdopodobnie czuje, że kontroluje sytuację, nie ty, i nie ma realnej perspektywy utraty rzeczy, które najbardziej ceni przez swój brak szacunku. Polecam następujące książki (bez względu na to, czy dotyczy to kwestii medycznych, czy też nie), aby skłonić Panią do zastanowienia się nad sposobami na przełamanie kontroli córki nad sytuacją, bez eskalacji do konfrontacji. Częścią problemu może być to, że córka zna Pani słabe punkty kontroli, z których Pani sama może być nieświadoma. Jeśli regularnie dochodzi do konfrontacji z córką, może to być dla niej swoista psychologiczna zapłata za energię bitwy. Musisz ustalić granice i ściśle je egzekwować, ale będzie to trochę bardziej skomplikowane w zależności od sytuacji.

Przekształcenie Trudnego Dziecka: The Nurtured Heart Approach, autorstwa Howarda Glassera i Jennifer Easley (jakiś nowy język, ale tony zdrowego rozsądku tutaj i system, który zadziałał dla wielu)

Beyond Time-Out: From Chaos to Calm, by Beth A. Grosshans, Ph.D. and Janet H. Burton, L.C.S.W. (nieco sztywna klasyfikacja problemów, ale metody dyscyplinarne, które mogą zadziałać w celu wzmocnienia kontroli bez eskalacji)

From Chaos to Calm: Effective Parenting for Challenging Children with ADHD and other Behavior Problems, autorstwa Janet E. Heininger i Sharon K. Weiss

The Manipulative Child: How to Regain Control and Raise Resilient, Resourceful, and Independent Kids, by Ernest W. Swihart Jr. i Patrick Cotter

Musiałbym się zgodzić z innymi plakatami, które mówiły, że musisz się z kimś zobaczyć w tej sytuacji. Medyczne czy nie, brzmi to jak terapeuta dla całej rodziny może być w porządku, jeśli nie ma innego powodu, jak tylko upewnić się, że każdy uczy się pewnych umiejętności komunikacyjnych i jest zobowiązany do słuchania siebie nawzajem.

Doświadczyłem dzieci, które rzucają napady złości w tym wieku, który zrobił to, ponieważ były oczywiste zaburzenia zachowania i / lub emocjonalne i wyzwania, które idą z nimi był nauczycielem w szkole dla dzieci niepełnosprawnych, takich jak poważne ADHD, zaburzenia dwubiegunowe, Aspberger i Tourette'a Syndrom, aby wymienić tylko kilka, ale znam również dzieci, które rzucają napady złości tylko dlatego, że pracują. Wiele razy obie sytuacje dotyczyły moich uczniów. Dla wszystkich tych dzieci najbardziej pomocne było nauczenie ich cierpliwości, zrozumienia i stanowczych ograniczeń.

Istnieją trzy części, które z powodzeniem eliminują nawyk napadów złości.

Pierwsza część uspokajania dzieci jest danie im znać, że słyszysz ich wołowinę. Naucz się parafrazować swoją córkę, aby wiedziała, że ją rozumiesz. Skontaktowanie się z terapeutą pomoże Ci to zrobić, a także wyznaczy Ci drogę do rozwiązania wszelkich ukrytych złości lub lęków, które któryś z Was trzyma w stosunku do drugiego.

Druga część to rozwijanie umiejętności uspokajania dziecka. Jest to również obszar, w którym posiadanie eksperta będzie dla Ciebie bardzo pomocne. Jesteś rodzicem na końcu swojego rozumu i również potrzebujesz pomocy. Istnieje wiele technik, które mogą być wykorzystane, specjalne oddychanie, wizualizacja, liczenie, ściskanie piłki … …która technika jest najlepsza dla twojego dziecka będzie zależała od twojego dziecka i jego szczególnego makijażu. Czy istnieje podstawowy pierwiastek chemiczny? Jeśli tak, to istnieją również leki, które mogą pomóc** choć nie wyeliminują całkowicie zachowań. Tylko wyszkolony profesjonalista może ci w tym pomóc. Nie byłam jedną z nich, ale jako nauczycielka dzieci, które potrzebowały dodatkowej pomocy, miałam do niej dostęp, gdy była potrzebna uczniowi, a oni naprawdę potrafią zdziałać cuda.

Na koniec, bardzo ważne jest, aby nie zgubić się tak bardzo w zrozumieniu swojej córki, aby nie wyznaczać granic jej zachowania. Zawsze miałem, i prawdopodobnie zawsze będę miał, odmawiać rozmowy lub angażować się z dzieckiem w środku napadu złości. Spokojnie, ale stanowczo mówię coś w stylu: “Nie mogę cię zrozumieć, kiedy krzyczysz. Porozmawiaj ze mną, gdy się uspokoisz.” To jeden ze sposobów na wyznaczenie tego limitu na jej zachowanie. Jeśli twoja córka wie i ufa, że będziesz słuchał, kiedy się uspokoi, to ma większe szanse, że szybciej się uspokoi. Jeżeli u córki nie zdiagnozowano jeszcze jakiegoś zaburzenia, istnieje szansa, że nawet jeżeli istnieje u niej jakaś podstawowa dolegliwość, to i tak może ona nauczyć się lepiej wyrażać swoją frustrację i złość i będzie potrzebowała, abyś wyznaczyła jej rufowe granice i konsekwentnie ich przestrzegała, aby dowiedzieć się, że jej napady złości nie będą działać. Również w tym zakresie pomocny może być profesjonalista. Jeśli nie ma żadnych podstawowych zaburzeń, terapeuta rodzinny może być krytyczną częścią Twojego zespołu dla osiągnięcia większego spokoju rodzinnego.

Mówisz, że zrezygnowałeś z lekarzy, bo pierwszy, z którym rozmawiałeś, był bezużyteczny - większość lekarzy uważam za bezużytecznych, ale w końcu znajdujesz takiego, który ma pomysł. Mój syn widział prawdopodobnie 6 lekarzy, zanim jeden z nich zauważył, że jego migdałki są tak duże, że nie może prawidłowo oddychać. Spróbuj innego lekarza, potem innego, aż znajdziesz dobrego.

Stwierdziłeś, że jest to problem z kropką roku, ale się pogorszyło. Oczywistym pytaniem byłoby: czy osiągnęła już dojrzałość płciową? Spieszenie hormonów od tego mogłoby ją z pewnością odpalić. Nie jestem pewna, czy byłoby to coś stałego czy cyklicznego, ponieważ nie jestem ani kobietą, ani lekarzem.

Nie wspomniałaś o tym, że twoja córka bierze to na siebie. Porozmawiaj z nią (w spokojnej chwili) i poproś ją o opisanie, co czuje podczas tych napadów złości. W wieku 13 lat powinna być na tyle świadoma siebie, aby wiedzieć, co robi.

Ja też mam 13 lat. Nie nauczyłam się jeszcze właściwie kontrolować siebie i nadal staram się znaleźć sposób, ale mam kilka rzeczy, które chcę, aby moi rodzice zrobili, gdy się zdenerwuję:

1. Kiedy wchodzę do mojego pokoju, to znaczy, że nie chcę, aby moi rodzice przychodzili i przeszkadzali mi. Innymi słowy oznacza to, że potrzebuję swojej przestrzeni.
2. Czasami (głównie po tym jak się uspokoję) staram się zbliżyć do rodziców, aby się przytulić, ale nigdy nie idę i nie proszę ich o przytulenie. Po prostu kręcę się w pobliżu, bo chcę, żeby słodko mnie zapytali, czy chcę się przytulić. Po prostu boję się, bo jestem dla nich tak wredna, że nie wiem, jak zareagują, ale potrzebuję kogoś, kto mnie przytuli, żebym mogła sobie powiedzieć, że wszystko jest w porządku i że moi rodzice mnie kochają (czasami krzyczę paskudne rzeczy, jak WIEM, że mnie nienawidzisz i że to jest to, co ty…).
3. W ogóle nie lubię, kiedy rodzice mówią mi, że mogę mieć poważny problem i że mogę potrzebować leków. Powinieneś się upewnić, że nigdy nie powiesz o tym swojej córce.

Przyszedłem na tę stronę myśląc, że tylko ja mam te problemy, a teraz wiem, że nie jestem, i to sprawia, że czuję się trochę lepiej. Możesz powiedzieć swojej córce, że nie jest jedyną osobą z tymi problemami, to może sprawić, że poczuje się lepiej.

Zgadzam się z tobą (pytający). Jeśli ma poważne, wybuchowe załamania od dzieciństwa, to dzieje się o wiele więcej niż “złe rodzicielstwo”. Brzmi ona jak dziecko, które może mieć problemy z przetwarzaniem narządów zmysłów, zespół aspbergera i/lub poważniejsze schorzenie jak dwubiegunowe - dziecięce objawy BPD są inne niż u dorosłych i często wyglądają tak, jak to opisujesz. Mój 12-letni syn wykazuje pewne podobieństwa, więc rozumiem, przez co przechodzisz. Proponuję przeprowadzenie dokładnej oceny neuro-psychologicznej. Często są one wykonywane przez pediatrów rozwojowych. Wiele razy lokalne szpitale, zwłaszcza dziecięce, będą miały dobrą grupę. Możesz też zacząć od swojej szkolnej dzielnicy. W Kalifornii, wiem, że muszą to zrobić za darmo, jeśli się o to poprosi. Nie jestem pewna, czy to prawo Kalifornii, czy Stanów Zjednoczonych. Zazwyczaj nie zajmują się sprawami, na które patrzysz, ale mogą być początkiem. Można też poszukać lokalnej grupy wsparcia dla osób z autyzmem - członkowie zazwyczaj będą wiedzieć, kim są “dobrzy” lokalni guru. Bądź świadomy, że wielu członków niektórych grup może być ewangelistami w pewnych kwestiach - albo w kwestii diety, albo leków/bez leków, więc postaraj się uzyskać opinię od bardziej neutralnych rodziców. Powodzenia. Wiem, jak trudno jest żyć z nastolatkiem, który może/będzie wybuchać w każdej chwili. Poza tym - jest prawdopodobne, że hormony nasilają ten problem.

Jestem 13-letnią dziewczynką z ekstremalną ADHD, i OCD. Mniej więcej co drugi dzień mam napad, kiedy nie chcę nic robić! Ale spowalniam naukę kontrolowania tego. Kiedy jest poza kontrolą, powiedz jej, żeby zrobiła sobie przerwę i wyszła na zewnątrz na spacer lub krzyknęła w swoim pokoju. Kiedy wymykam się spod kontroli (napad złości) i zauważam to włączam muzykę w spa, zamykam oczy i medytuję. (Lol Jestem chrześcijanką) (nie ma to nic wspólnego z religią, tylko relaksacyjną tequnique używam) Mam nadzieję, że to działa:)

Dotychczas odpowiedzi dotyczyły głównie kwestii medycznych, fizjologicznych oraz tego, czy dziecko jest zepsute (wszystkie są ważne).

Czy Pani i Pani lub Pani mąż krzyczycie na siebie nawzajem przed nią lub krzyczycie na nią? Czy uważasz, że zachowuje się ona “tak jak jej ojciec”? Jeśli odpowiedź brzmi “tak”, uważam, że zachowuje się w ten sposób, ponieważ to, jak ją pani nauczyła, jest normalne. Nie sugeruję, że robisz takie rzeczy, tylko że jeśli to zrobisz, ty i twój mąż możecie być za to winni. Nie możesz oczekiwać, że dziecko (lub nastolatka) poradzi sobie z codziennymi rozczarowaniami z dojrzałością i rozsądkiem, jeśli będzie im się ciągle oferować krzyczeć i irracjonalność jako rozwiązanie błahych problemów. Mówisz, że “wszystko ją rusza”. Pytam cię, czy wszystko też rusza ciebie lub twojego męża? _

Mogę sobie wyobrazić wiele przykładów ludzi, których znałem jako dzieci lub nastolatków, którzy tak się zachowywali. Ale powody są tak różne, że nie ma jednego pudełka, w którym można by je wszystkie umieścić.

Miałem przyjaciela, który miał tatę, który zwykł go bić - niski, a oto mój przyjaciel miał wybuchowy temperament.

Moja żona miała straszny brak równowagi hormonalnej, który spowodował, że zachowywała się w ten sposób, czego nie zorientowaliśmy się, dopóki nie przyjęła tabletek antykoncepcyjnych i jej temperament był dziesięciokrotnie powiększony. Brak równowagi hormonalnej odszedł po urodzeniu naszego syna.

Mój przyjaciel ma syna (13), który zachowuje się w ten sposób, ale ma Aspergera.

Zachowywałem się w ten sposób, ponieważ moja matka była odosobnionym samobójcą Schizofrenikiem, a mój ojciec był musztardą Sargenta. Dosłownie nie znałem innego sposobu radzenia sobie z emocjami o wszystkich złych rzeczach, które widziałem, a które przejawiają się w wybuchach błahych problemów.

Moja była dziewczyna (a zwłaszcza jej siostra) oboje zachowywali się w ten sposób (ciągle krzyczeli, kłócili się ze wszystkim, walczyli kilka razy dziennie), ponieważ ich rodzice i tak nigdy nie karali ich za złe zachowanie. Mieli tytuł zepsutych i naprawdę nieinteligentnych. Naprawdę wierzę, że po prostu bycie tak nieinteligentnym może to spowodować, ponieważ jest to taki pierwotny sposób działania. Jeśli ktoś nie jest wystarczająco mądry, aby zrozumieć prawo/nieprawidłowość w sposób, który bierze pod uwagę uczucia innych, a nigdy nie widział kary za działanie w ten sposób, jak może być inny sposób? Wiem, że to brzmi ostro, ale moja była dziewczyna nienawidziła czytać, otwarcie nie lubiła wszystkiego o wiedzy, a jej rodzice po prostu zawsze mówili jej, że jest inteligentną, mądrą i silną młodą kobietą. Nic nie mogło być dalej od prawdy. Piętnaście lat później, wiesz co? Ona nadal taka jest. Nie może utrzymać związku, zawsze jest zła. Ale jej siostra z tego wyrosła. Siostra też poszła do college'u.

Człowiek ma tendencję do uczenia się co działa. Sugeruję, że ona ma problem tylko wtedy, gdy konsekwentnie nic nie zyskała na takim zachowaniu. Jeśli ona (większość czasu) dostała to, czego chce od takiego zachowania, to nie ma problemu, tylko Ty.

Mam nadzieję, że znajdziesz jakieś rozwiązanie dla dobra wszystkich.

Jeśli twoje dziecko ma napad złości, oznacza to, że twoje dziecko (od 12 roku życia) w pełni uznaje to, co robi. Oto kroki, które musisz podjąć.

1. NIE MÓW IM, ŻEBY SIĘ USPOKOILI
2. Umieść je w pokoju, w którym nie będą mogły nikogo skrzywdzić, włączając w to siebie.
3. Zostań z nimi.
4. Nie pozwól im mieć nad tobą władzy.
5. Jeśli będą z tobą przebywać fizycznie, wrócisz fizycznie. NIE POWSTRZYMAJ SIĘ. Postaraj się ich powstrzymać, aby wiedzieli, że nie mają nad tobą władzy.
6. Jeśli podniesiesz swój głos, będą wiedziały, że się złościsz i zwrócą na siebie uwagę, na którą mają ochotę. Czasami musisz podnieść swój głos, ponieważ oni próbują na ciebie krzyczeć.
7. Zapytaj ich, dlaczego mają temperament. Powiedz im, że “jeśli chcesz ze mną rozmawiać, musisz użyć swoich słów, to nie jest to sposób na rozmowę.
8. Poczekaj, aż przestaniesz krzyczeć. 9.NIE MÓW IM, ŻE ROZUMIESZ, JEŚLI NAPRAWDĘ NIE ROZUMIESZ.
9. Jeśli zaczną płakać i wygląda na to, że się poddali. Pociesz ich i daj im całą miłość, jaką tylko możesz. W ten sposób dowiedzą się, że nadal ich kochasz, mimo że musiałeś ich przytulić itp.
10. Porozmawiaj z nimi o napadzie złości, JEŚLI tego chcesz. Pozwól im wbić nóż w ziemię, żeby przynajmniej mieli siłę utrzymać się w tajemnicy. Jeśli te napady nadal mają miejsce, spróbuj porozmawiać z dzieckiem, jeśli nie chce iść do lekarza.

Nie zabieraj jej do terapeuty - moja mama mi to zrobiła i bardzo się zdenerwowałem, a ja się wcale nie zmieniłem. Zabierz ją do miejsca z dziećmi w jej wieku, a ona zmieni swoje zachowanie w ciągu kilku lat. Dla mnie to zadziałało. Robiłam te wszystkie rzeczy i po kilku minutach byłabym już w porządku. Miałem zaburzenie dwubiegunowe.

To co powinieneś zrobić, to sprawić, żeby zrobiła test online, żeby sprawdzić, czy ma zaburzenie. Jeśli wyniki mówią, że ma, powinieneś powiedzieć jej o tym lekarzowi.

Ta książka wyjaśnia tę sytuację, a także ciekawe podejście, które jest rzeczywiście dość niezwykłe i sprawdza się!

Wychowanie naszych dzieci, wychowanie nas samych http://www.naomialdort.com/book.html

To, co uważam za naprawdę dobre to, że szczerze mówiąc, poświęcenie czasu na skupienie się i słuchanie dziecka naprawdę je uspokaja. to znaczy, my też tego chcemy!