12 lat z poważnymi napadami złości, że nie mam pojęcia, jak kontrolować potrzebną pomoc

Oh wow, co za kiepska sytuacja dla was wszystkich! To zależy od tego, gdzie mieszkasz, ale jednym ze środków, które bym zasugerował, jest to, jakie usługi społeczne masz do dyspozycji. Prawdopodobnie mogłaby skorzystać z usług profesjonalisty, który pomógłby jej rozpakować wszystko, co dzieje się w jej życiu: ojca z historią przemocy wobec rodziny, który jest również w jej życiu, zwykłego sturm und drang, który przychodzi wraz z dorastaniem, mamę, która jest rozciągnięta do granic możliwości i z którą wydaje się, że może wchodzić w interakcje tylko w sposób głośny i groźny. Biedne dziecko wydaje się, że gra na zwłokę, próbując nakłonić kogoś, by naprawił coś w jej życiu.

Porozmawiaj z lokalnymi służbami socjalnymi i sprawdź, czy możesz uzyskać rekomendację bezpłatnej lub wyślizgowej profesjonalnej pomocy.

Ponieważ mówisz, że było jej lepiej, gdy jej tata mieszkał poza domem, a gorzej, gdy się zbliżył i mogła go codziennie widywać, mam ostrożną nadzieję, że gdy nie będzie z nim codziennie rozmawiać, też poczuje się trochę lepiej.

Trzymaj się, przypominaj jej często, że ją kochasz i nigdzie się nie wybierasz (jestem pewien, że częścią jej frustracji jest utrata ojca na rzecz nowej rodziny), i bądź miły dla siebie. I spójrz na uzyskanie pomocy w tej sytuacji; nie można oczekiwać, że naprawisz KAŻDEGO z nich, a masz dużo na głowie.

Nie mam z tym żadnego doświadczenia jako rodzic, więc każda rada, której udzielam jest prawdopodobnie zła dla Twojej sytuacji lub uogólniona._

To, co dla mnie brzmi jak pętla sprzężenia zwrotnego, kiedy moja córka - prawie 2 - rzuca napad złości Zauważyłem, że dawanie negatywnych informacji zwrotnych zazwyczaj powoduje pogorszenie sytuacji.

Nagradzanie dobrego zachowania, a nie karanie złego jest również jedną z rzeczy, które radzą w kontaktach z każdą osobą. Nagrody są lepsze niż kara: Oto dlaczego stawia to lepiej niż ja:

Ale wydaje się, że teraz mamy lepszy pomysł, dlaczego nagrody działają lepiej niż kara w przypadku dzieci w wieku przedastoletnim. Jeśli więc jest to wyjaśnienie, którego potrzebujesz, by nagradzać dobre zachowanie bardziej niż karać złe, przynajmniej w przypadku dzieci w wieku przedastoletnim, to teraz je masz. Zadanie które wciąż zostaje, oczywiście, reguluje swój drażliwość, frustrację i tym samym zachowanie w obliczu irytującego dziecka zachowanie tak, że możemy ignorować je.

Mam 12-letniego syna, który ma takie same problemy z zachowaniem. On ma dużo mojej uwagi, ale ma 200% mnie. Jest władczy i chce mnie nauczyć, co mam robić. Nie podoba mu się żadne z moich pytań, szczególnie o jego pracę domową lub jakiekolwiek obowiązki, a nawet pytanie o mycie zębów doprowadza go do szału.

Pracuje z psychiatrą od 2 miesięcy (mój starszy syn, 28 lat, który jest psychologiem i oglądał jego napady złości i złości polecił mi poprosić profesjonalistę o pomoc). Lekarz przepisał mu kilka leków (po jednym na raz): drugi sprawia, że jest śpiący, a on budzi się bardziej zrelaksowany i spokojny… ale jeśli zapytacie lub powiecie mu, co mu się nie podoba, od razu wywołuje to jego złość.

Dzisiaj widzieliśmy się z doradcą. Mój syn lubił z nim rozmawiać i wyglądał na bardzo szczęśliwego wracając do domu, ale w ciągu 10 minut bycia w domu był zły i krzyczał jak szalony. Czasami wydaje mi się, że czuje się lepiej, kiedy krzyczy, bo chce uwolnić swoją dodatkową energię. Kiedy zaczyna krzyczeć, wysyłam go do domu, żeby pobiegł - czasami to pomaga, czasami nie chce tego robić. Zawsze był uparty, ale te napady złości zaczęły się 4 miesiące temu. Jestem pełnoetatową pracującą matką dwójki dzieci - on i jego siostra, która ma 10 lat, a ona próbuje naśladować niektóre z jego zachowań. Znalazłam tylko 2 sposoby na złagodzenie tego problemu: 1. znalazłam specjalistów (moje ubezpieczenie głównie za to płaci) i 2. Przyjmuję leki, które pomagają mi zachować spokój, kiedy on krzyczy.

Pierwszą rzeczą, jaką bym zrobił, to zatrzasnąć drzwi. Masz śrubokręt, zdejmij te drzwi, to za nie płacisz. Ona może je odzyskać, kiedy nauczy się je prawidłowo zamykać. Zacznijmy od 24 godzin, a potem włóżmy je z powrotem. Prawdopodobnie nie będzie musiała tego robić ponownie. Moi rodzice robili mi to przez 2 dni. Nigdy więcej nie zatrzasnąłem drzwi. Ciężko mi to zrozumieć, kiedy kończy ci się wszystko, albo czujesz się, jakbyś miał. Masz problemy z 11-latkiem kopiącym ściany, krzyczącym i tupiącym stopami. Nie wiem, co robić, ani co może pomóc. To szaleństwo wydaje się być naprawdę o nic i trudno to zrozumieć. Jakieś wskazówki daj mi znać.

Jestem dziadkiem wychowującym 12,5 letnią wnuczkę, która również zaczęła mieć poważne roztopy i napady złości. Brzmi i wygląda jak dwulatek w tym momencie. Rozwiązuję je, mówiąc jej, że potrzebuje przytulenia i trzymam ją mocno, aż się uspokoi. Potem rozmawiamy i wszystko znowu jest w porządku. Traktuję ją jak dwulatka i tak samo jak ja, gdy miała dwa lata. Ciało rośnie, ale bity emocjonalne nie zawsze rozwijają się w tym samym tempie, zwłaszcza w przypadku rozpadu rodziny itp. Uspokójcie się, a potem porozmawiajcie z dwunastolatką. Życzę ci wszystkiego najlepszego na świecie. Oni w końcu dorastają.

Wiem, że minęło sporo czasu, odkąd napisałeś swój post - nie potrafię określić daty, bo nie nadchodzi - ale mam nadzieję, że wszystko się dla ciebie poprawiło. Na wypadek gdyby nie było - a nawet gdyby było - tylko kilka myśli z perspektywy zawodowej i osobistej.

1) Nie do końca zgadzam się z poprzednią odpowiedzią. Kiedy rodzice się rozchodzą, tak często dziecko działa z - i karze - rodzicem, który jest tam dla nich, konsekwentny, i z którym czuje się absolutnie bezpieczny. Zastanów się chwilę - jeśli krzyczę “nienawidzę cię!” na tatę, który zachęca mnie do zachowań, które uważam za przerażające w sobie (np. kopanie mamy), ma trochę temperamentu i już zostawił mnie, żebym założył drugą rodzinę, może mnie całkowicie odrzucić, rozdmuchać swoją górę, przestać mnie kochać… Ale jestem taka zła i zdenerwowana i nie mogę powstrzymać tych uczuć. Więc najlepiej się z nim zachowuję i wracam do domu i daję ci piekło. A ty wciąż mnie kochasz. Więc mogę to zrobić bezpiecznie. Nie mogę też zrozumieć - bo mam tylko 12 lat - dlaczego, skoro zawsze byłeś przy mnie, nie możesz po prostu FIX-ować wszystkiego, i mnie. Więc może również karzę Cię za to, że nie jesteś cały potężny i doskonały.

To wszystko jest bardzo niesprawiedliwe, ale jest to również (wstrętny, ale serdeczny!) testament na Twoje pozytywne rodzicielstwo. Proszę się tego trzymać i nie wątpić w siebie.

2) Fakt, że Twoja córka może kontrolować swój temperament i zachowanie, gdy tego potrzebuje, oznacza, że może nauczyć się przestać robić to z Tobą, bez względu na to, czy ma składnik genetyczny, czy też nie. Myślę, że potrzebujesz pewnego wsparcia i wkładu, ponieważ nie jest rozsądne oczekiwać od siebie superbohaterskiej perfekcji. Nie ma wątpliwości, że najlepiej będzie dla ciebie znaleźć się na miejscu, więc nie zamierzam uczyć cię ssać jaj. Jeśli możesz włożyć trochę ciężko zarobionej gotówki w sesje z doradcą, znajdź go za pośrednictwem akredytowanej profesjonalnej instytucji doradczej, a ja poszukam kogoś, kto specjalizuje się w zmianach życiowych i dzieciach/młodych ludziach. Możesz być szczery, jeśli chodzi o swoje zasoby, aby nie czuć się pod presją i nie dać się wciągnąć za więcej, niż możesz sobie na to pozwolić. Niezależnie od tego, jakie rady przyjmiesz, czy nie przyjmiesz, od samego początku czuję się pewna, że poradzisz sobie świetnie i że pewnego dnia twoja córka to doceni. Wszystkiego najlepszego.

Jeśli są jakieś problemy małżeńskie lub separacje z 12-letnią dziewczyną, to uważaj! Jako nauczycielka od 35 lat, te młode panienki są najtrudniejsze do pokonania i naprawdę można tylko czekać, aż z tego wyrosną i wszystko znowu się uspokoi. Przez te lata widziałam wiele różnych strategii, ale nic tak naprawdę nie działa od dawna. Są głęboko urażone tym, że tata wprowadza się z dziewczyną itp. Dziewczyny kochają nakazać rozpad małżeństwa jest zbyt chaotyczny, żeby się z nim pogodzić. Po prostu nie potrafią sobie z tym poradzić i rozdzierają wszechświat na strzępy, by pokazać, o co im chodzi.

Okay well there is a lot going on here and I’m not really sure what the question is and how to approach this answer. Ale zacznę od zachowania, które ona wykazuje. Biorąc pod uwagę Twój przykład typowego odcinka:

Typowy odcinek jako przykład był wczoraj, kiedy zapytałem ją grzecznym tonem, czy była prawie gotowa do wyjścia, jak autobus, który musieliśmy wziąć, aby być na czas na spotkanie było należne. Odpowiedziano mi, że “nie, nie mogę znaleźć mojego buta, dostać się do mojego pokoju i znaleźć to noooooooowwww! Nie obchodzi mnie, że przegapimy autobus, to wizyta u lekarza. Idźcie zrobić kolejną.” Potem zatrzasnęła drzwi do łazienki i zamknęła się w środku, dopóki nie dowiedziała się, że autobus przejechał na zewnątrz

Okay, zobacz tam możesz dostrzec problem. Nie wydaje mi się, że część, którą dostajesz jest to, że pozwalając na to i pozwalając na tego typu postawy i zachowania, to po prostu wzmacnia w jej umyśle, że może to zrobić ponownie. Nie wygląda na to, żebyś zrobił coś, co by to powstrzymało. Jak tylko słowo “Nie….” wyszło z jej ust, musisz wejść do środka i dać jej znać, że “Właściwie to NIE będziesz tak do mnie mówił”. Więc przebiła się przez to, a nawet zatrzasnęła drzwi, na co pozwoliłaś bez incydentu. Teraz wie, że trzaskanie drzwiami w twarz jej matki jest w porządku. Potem pozwoliłeś jej zostać w łazience z wystarczająco dużo czasu na przejazd autobusem, i pozwoliłeś jej grać w małe gry z tobą. Niezależnie od tego, czy zdajesz sobie z tego sprawę, czy nie, pozwalasz, aby te rzeczy wydarzyły się bez incydentu i to po prostu (w jej umyśle) sprawia, że jest to w porządku, aby zrobić ponownie.

Ale według Ciebie (w twoim umyśle):

ale bez względu na powód, nie będę miał drzwi zatrzaskiwane w twarz, przedmioty rzucane na mnie, lub przyjąć dziecko krzyczące na mnie i rozkazujące mi wokół i nie okazując żadnego szacunku.

Faktycznie masz te rzeczy dzieje się z tobą. W swoim umyśle myślisz o tych słowach, ale powinieneś napisać: “Nie chcę aby drzwi zatrzasnęły się o mnie, przedmioty rzucone na mnie, itp. Prawdopodobnie uchodziło jej to na sucho przez lata z tobą, ale na bardziej kierowniczym poziomie, ponieważ była młodsza. Szczerze mówiąc, wydaje mi się, że całkowicie korzysta z twojego levelheadedness, a nawet temperamentu. Wydajesz się być typem osoby, która nie lubi konfrontacji i będzie starała się jej unikać, jeśli możesz.

Zobacz, że takie rzeczy to coś więcej niż to, co opisujesz. To rezultat codziennej interakcji. Weźmy na przykład Jessicę, matkę 10-letniej córki o imieniu Katie (wymyślam te dwie osoby). Jessica wraca do domu z pracy naprawdę zmęczona i widzi na Facebooku swoją córkę Katie zamiast odrabiać lekcje. To się zdarza każdego cholernego dnia, na jaki wygląda. Jessica ma już dość radzenia sobie z tym, bo Katie nigdy nie wydaje się słuchać. Katie patrzy w górę i widzi swoją matkę, która na nią patrzy. Katie mówi: "Co? Wysiadam, kiedy skończę, ok?”. Jessica jest zmęczona i mówi “Chcę, żebyś wyszła za 20 minut” i odchodzi. Teraz Jessica może wyglądać, jakby wygrała, dała jej limit czasowy i czuje się, jakby położyła nogę na ziemi. Ale czyżby? NIE! To nie jest akceptowalna forma zachowania, której można oczekiwać od kogoś takiego jak twoje dziecko. Ale jest to dziś powszechne w Ameryce. I staje się to normą, zwłaszcza w relacjach z jednym rodzicem, takim jak twoje, ponieważ nie ma w pobliżu ojca, na którego można by wrócić. W tym przypadku Jessica już powoli w miarę upływu czasu przyzwyczaiła się do tego braku szacunku i backtalk i nie czuje, że warto walczyć już nawet powiedzieć cokolwiek na ten temat. Czuję, że możesz się do tego trochę odnieść, jeśli rozumiesz o co mi chodzi.

Myślę, że kolejnym problemem jest cała sytuacja z tatą.

Teraz przeniósł się i mieszka 10 minut dalej, a odkąd się przeprowadził, a ona chodzi tam codziennie po szkole, aby go zobaczyć, stała się o wiele gorsza. Mimo to, nie powie ani słowa w kuluarach. On prosi ją o coś, ona to robi; ona jest na niego zła, nie powie mu… ona krzyczy na mnie zamiast

Dobrze, bez słuchania jego strony historii, to tutaj mówi mi wiele. Co ci to mówi, jeśli ona lepiej się z nimi zachowuje niż z tobą? To może być prawda lub nie, to tylko twoja perspektywa i twoja strona całej historii w tym momencie. Ale dla dobra tego komentarza, powiedzmy, że to prawda. Czy to nie mówi ci czegoś w tym miejscu, jeśli ona lepiej się z nim zachowuje? Może on robi coś dobrze. Może to ty powinieneś poprosić go o radę, a nie my. Jeśli wy dwoje po prostu nie dogadujecie się i nie chcecie odłożyć na bok swoich różnic dla dobra waszej córki, to chyba nie ma takiej możliwości. Ale mam wrażenie, że jesteście bardzo wyrównani i prawdopodobnie miłą kobietą. Pewnie nie bierze nic na siebie. Ona może kochać was oboje tak samo, ale może go bardziej szanować, bo dyscyplinuje ją skuteczniej od ciebie? Znowu nie staram się być osądzająca, jestem Próbuję ci tylko pomóc i rozgryźć to z tobą.

Zobacz tradycyjnie w rodzinach, w których miałeś mamę, tatę i dzieci, matka zajmowała się głównie rodzicielstwem. Ojcowie mieli z tym bardzo niewiele wspólnego, w ogóle niewiele, szczególnie z córkami. Ale jedyna część, w której tata zawsze był znany, to dyscyplina. To był jedyny obszar, w którym tata wkroczył i przywrócił prawo i porządek w rodzinnym chaosie. Jakiekolwiek metody lub środki, z którymi ty lub ja możemy się zgodzić lub nie, nie są ani tu, ani tam. Ale faktem pozostaje, że dyscypliną była filiżanka herbaty taty, a mama zajmowała się wszystkimi innymi sprawami. To brzmi dla mnie jak ty jesteś wspaniałą Mamą i robisz wiele wspaniałych rzeczy, ale tak naprawdę autorytarna rola dyscypliny nie jest tym, w czym jesteś dobry, i to ma swoje piętno na tobie z dziewczyną wchodzącą w nastoletnie lata. Nie wspomniałaś dwójce dzieci nic o ich ojcu. Gdzie on jest przy i jak jest ich związek z nim?

W końcu jeśli ty bierzesz cokolwiek daleko od tego pytam ciebie zastanawiać się nad typem zachowania ty zaczynałeś akceptować nad the rok od ona jako akceptowalny zachowanie, i zaczynać robić postawie. W momencie, gdy zacznie trzaskać tymi drzwiami, wtedy zdejmiesz drzwi z zawiasów za pomocą śrubokręta, a teraz ona nie ma drzwi. W chwili, gdy zaczyna mówić do ciebie “NIE…”, wkładasz jej do ust kostkę mydła. Nie powinna brać do ciebie w ten sposób i robić tych rzeczy, które masz rację. Więc wsadzasz ją w dupę, kiedy to się dzieje. Mam tylko nadzieję, że masz ją w sobie, żeby wziąć ją na te kawałki, bo uważam, że tylko to ją powstrzyma.

Powodzenia, trzymaj się mamo!