Jak ty radzisz sobie z maluchem, który odmawia powiedzenia "przepraszam"?

Question

2012-11-27 14:23:10 +0000 2012-11-27 14:23:10 +0000

13

Jak ty radzisz sobie z maluchem, który odmawia powiedzenia "przepraszam"?

Mój dwuletni syn jest ogólnie wyjątkowo dobrze zachowujący się i grzeczny.

Mówił “proszę” i “dziękuję” w bardzo młodym wieku i przepraszałby, gdyby miał problemy z dzieleniem się lub przypadkowo kogoś skrzywdził.

Jednak teraz, w wieku 26 miesięcy, zaczął naprawdę przesuwać nasze granice.

Ostatnio odmawia powiedzenia “przepraszam”, gdy kogoś krzywdzi.

Pewnego razu grał ze mną zbyt ostro i dość mocno uszczypnął mnie w szyję. Powiedziałam “ał, to bolało”. Musisz być ostrożna. Możesz powiedzieć, że ci przykro?“.

Innym razem, odbijał się na łóżku, kiedy wylądował mocno na mojej żonie i zranił ją. Ona też prosiła o przeprosiny.

Za każdym razem mówił "nie!”, śmiał się, płakał, zakrywał oczy, uciekał i generalnie unikał przepraszania. Nalegaliśmy, by przeprosił, a ja próbowałam mu wytłumaczyć, że czasami można kogoś skrzywdzić przez przypadek, ale to przepraszanie pokazało, że nie chciałeś go skrzywdzić.

Zapytał “dlaczego?”. Próbowałem to uprościć, mówiąc, że “dobrzy chłopcy mówią przepraszając, aby nie zranić uczuć innych ludzi”. Potem powiedział, że chce być złym chłopcem. Powiedziałem, że “ludzie nie lubią być w pobliżu złych chłopców”. On powiedział “dlaczego?”. Powiedziałem “ponieważ oni krzywdzą ludzi i nie mówią "przepraszam”. Ludzie nie lubią być krzywdzeni.“ Jednak on odpowiedział, że lubi się krzywdzić.

W tym momencie nie mogę powiedzieć, jak bardzo jest to tylko testowanie granic, a jak bardzo po prostu nie rozumie pojęć.

W przeszłości zabieranie zabawek, którymi się bawił, było zazwyczaj wystarczające, aby go przeprosić, ale to już nie działa. Zeszłej nocy został położony do łóżka około 30 minut wcześniej, bez bajek na dobranoc, ponieważ "źli chłopcy nie czytają bajek”. Jednak nadal nie mamy żadnych przeprosin.

Jaka jest najlepsza strategia nakłonienia go do przeprosin, gdy robi coś, co kogoś rani?

Źródło

Odpowiedzi (2)

14

2012-11-27 14:40:49 +0000

Nie sądzę, żeby zmuszanie go do przepraszania było najlepszą strategią. To uczy go, że przepraszanie bez względu na to, czy ma na myśli to, czy nie, jest dopuszczalne i “naprawia” problem.

Więc, w wieku 26 miesięcy, właśnie skończył 2. Chciałbym:

wzór do naśladowania, upewniając się, że przepraszasz, gdy jest to właściwe
zachęcić go “uh oh, bolało cię ____, możesz powiedzieć przepraszam?” jest prawdopodobnie w porządku
najważniejsze, “uh oh, bolało cię _____. Jesteśmy pomocni, nie krzywdzący. Co możesz teraz zrobić, żeby mu pomóc?”

W tym wieku jest na tyle dorosły, żeby zacząć używać też błędów i życzeń, o których wspomniałem w innym miejscu na tym forum. “Wkurza mnie to, kiedy ty i ja życzymy sobie tego zamiast tego.” Ty też możesz mu to powiedzieć. To działa w obie strony. Dostępne odpowiedzi to: “Przepraszam”, “Nie wiedziałem”, “Nie chciałem”, “Zrobię to zamiast tego.” Choć w tym wieku najlepiej trzymać to krótko.

Z wiekiem, burza mózgów będzie obejmować takie rzeczy jak praca, aby zapłacić za coś skradzionego, zagubionego, itp., pisanie listu/kartek z przeprosinami, itp. Zasadniczo, praca nad rozwiązaniem problemu, a nie tylko przepraszanie i ucieczka. W moich klasach, przepraszam za wypadki (jak, gdy wpadasz na kogoś przez pomyłkę, itp.

Ale, również zrozumieć, że to nie będzie idealne w ciągu nocy i zajmie trochę czasu. Dzieci zazwyczaj nie rozwijają teorii umysłu (zdolność do postrzegania innych jako ludzi z własnymi myślami, uczuciami i perspektywami aż do 4 roku życia. Kiedy dziecko zacznie skutecznie kłamać, będziesz wiedział, że osiągnęło ten kamień milowy (nie kłamiesz dopóki nie zdasz sobie sprawy, że ludzie mogą posiadać inną wiedzę o wydarzeniach niż ty).

Źródło

Christine Gordon http://parenting.stackexchange.com/users/

Pytania pokrewne

22

Jak zapobiec indoktrynacji mojego dziecka z chrześcijaństwem? 164

14

Moja 3-letnia córka myśli, że jest biała. Mam jej powiedzieć, że nie jest? 141

15

Czy powinnam ukarać moją nastoletnią siostrę, nad którą mam pełną opiekę, za okłamywanie mnie w celu potajemnego zobaczenia się z jej chłopakiem? 141

15

Mój 13-letni syn dokonał głupiej i marnotrawnej darowizny. Jak mogę go nauczyć, że się mylił? 115

7

2-latek nadal nie spał (i nigdy nie spał) w nocy 15

balanced mama http://parenting.stackexchange.com/users/ · Accepted Answer · 2012-11-27 14:56:15 +0000

We dwójkę pewnie nie do końca rozumie pojęcia o przeprosinach. W tym momencie jest to tylko zwyczaj, który robi, bo go tego nauczyłeś. W jego wieku, testuje granice swojej kontroli. Dowiaduje się, co możesz egzekwować, a czego nie.

Prawdopodobnie czuje się źle, że cię skrzywdził, ale nie chce być zmuszany do wyrażania złych uczuć. Przepraszam, kiedy naprawdę to masz na myśli, może być naprawdę ciężko powiedzieć wielu ludziom (jednym z powodów, dla których nie jestem zwolennikiem wymuszonych przeprosin czy kontaktu wzrokowego).

Myślę, że w zasadzie zmierzasz we właściwym kierunku na torze równoległym do tego, który zamierzasz w swoich dyskusjach z nim o “dobrych chłopcach” i “złych chłopcach”. Zastanawiam się natomiast, czy mógłbyś użyć bardziej odpowiedniego podejścia, w którym mówisz o swoich uczuciach - szczególnie w odniesieniu do zaufania. “Kiedy mnie uszczypną, a to boli, trudno jest zaufać, że ta osoba nie skrzywdzi mnie ponownie w ten sposób. Jeśli osoba, która szczypała, mówi "przepraszam”, to jest to jak mówienie: “Przepraszam, że to zrobiłem, nie zrobię tego ponownie”. Jeśli powiesz ‘przepraszam’ i nie zrobisz tego ponownie, łatwiej będzie mi zaufać tobie i chcieć się z tobą spotkać.“

Zaufanie to trudna koncepcja także dla dzieci, ale jeśli po takiej dyskusji nadal nie będzie chciał przepraszać, będzie musiał ponieść konsekwencje utraty zaufania. Być może będzie to oznaczać, że nie chcesz się już więcej zmagać, ani nie będziesz miał kłopotów z domem - dopóki nie pokaże, że może się nauczyć, gdzie są granice między zabawą w chuligaństwo a krzywdą w chuligaństwie. Będzie musiał odpowiedzieć na pytanie, "jak odzyskać zaufanie taty?” Może odpowiedzieć na nie przeprosinami, a może wymyśli inną dobrą alternatywę, ale to jest bardziej prawdziwa, życiowa konsekwencja, która w końcu nauczy go wiele o inteligencji interpersonalnej. Prawdopodobnie nauczy się jej na wiele sposobów w trakcie swojego rozwoju.